David @Marmotte2014
Ook bestuurslid David fietste een schitterende Marmotte... en schreef er volgend leuk verhaal over :
La Marmotte 2014
Mijn verhaal van deze Marmotte begint in november 2013, schoonvader Dirk wil nog eens de Marmotte rijden, maar ook de roep van de Dolemieten marathon is aanlokkelijk. De Dolemieten marathon is een loterij, we zijn ingeschreven en hotel is geboekt echter de onzekerheid van deelname en een weekendje Alpen met schoonvader zie ik wel zitten dus beslissen we om toch maar voor de Marmotte te gaan. De inschrijving lukt via Eddy en Vincent, bedankt heren!
Wat volgde was enkel nog trainen en trainen en nog keer trainen. De wintermaanden werden vooral duurtrainingen gedaan met de bende op zaterdag, in de week gingen de ritjes van uur half tot 2 uur. Vanaf maart kwamen ook de georganiseerde ritten op de agenda met Cyclo4Cancer, de finale van de Ronde van Vlaanderen tot dan in april de eerste rit in de Ardennen op de agenda stond, echter een ziekte en antibiotica gooiden roet in het eten. Geen paniek, we zijn nog maar eind april.
Begin mei een 2daagse met Merijeniezere waar we het parkoers van de Amstel Gold Race gingen rijden. Hier de eerste echte hoogtemeters gemaakt, goed gevoel in de benen maar nog veel werk aan de winkel. Voor de rest niet meer naar de Ardennen geweest, enkel een week aan de Mont Ventoux waar de laatste hand gelegd werd aan de conditie, met 9500 hoogtemeters op 6 dagen was er toch een goed gevoel. Nu nog 14dagen rusten, geen te grote ritten meer doen en dan hopen op die goeie dag op zaterdag.
Samen met Dirk op donderdag naar de alpen afgereisd, nog eens de klim van Les2Alpes gedaan en ik merkte dat ik Dirk kon pijn doen, iets wat aan de Ventoux nog het omgekeerde was. De moraal zat goed, de focus op de Marmotte was er des te meer. Op vrijdag een dagje rust in het hotel, ’s avonds nog een pintje, zelf 2 (!!) gaan drinken in het centrum van Les2Alpes om goed te kunnen slapen ’s nachts.
De ochtend van de Marmotte stond onze wekker al om 4u05, veel te vroeg naar mijn goesting dus bleef ik nog liggen tot 4u30, Dirk was al paraat. Vlug de koerskleren aan, de fiets in de camionette steken en om 5u waren we paraat voor het ontbijt. Vlug een ganse hoop pannenkoeken binnen steken en weg waren we naar de start. Samen met Vincent reed ik naar het startvak, in de verte zagen we Johan staan die vooraan stond. Het duurde nog 45minuten voor we mochten starten, aan de hartslag te zien had ik toch wat meer zenuwen dan bij andere starts van cyclo’s. Natuurlijk babbelden we nog wat met elkaar en van het 1 van het ander: Vincent stelde voor om zo lang mogelijk samen blijven, dit kan voor beide goed zijn voor eindtijd! Ik was direct akkoord.
Om 7u10 begonnen we effectief te schuiven, de aanloop naar de Col du Glandon was rap maar ik ging niet op over mijn toeren, ideaal als opwarmer dus. De eerste col zou ik (na advies van Edith Vanden Brande, waarvoor dank!) 10 slagen onder de overslag doen, de marmotte begint maar op de Galibier. Dus zo geschiede ook, rustig naar boven, babbelen met de mannen van de leierenners, steeds Vincent in de gaten houden die wat achter kwam. Het gevoel in de benen was goed, er zit een goede tijd in. Boven waren we na 1u50 van de start, mijn traagste start op 3 deelnames. Van Hans en Johan was er geen spoor te zien, Jan die ons boven bevoorraadde zei dat we 8 minuten achter zaten.
In de geneutraliseerde afdaling kon ik Vincent niet volgen, het wegdek lag nat en ik wou niet voluit gaan, gelukkig temporiseerde Vincent eerst toen we Hans voorbij staken en dan aan het einde van de afdaling. Het tussenstuk naar de voet van de Col du Télégraphe liep te traag naar mijn goesting maar zelf op kop gaan rijden zag ik niet zitten dus blijven zitten en eten en drinken was de boodschap. Eens begonnen aan de klim haakte Vincent af, elk op eigen tempo naar boven. Gelukkig zag ik Vincent telkens bij een haarspeldbocht rijden dus bleef de afstand beperkt, eens de laatste 2 kilometers er aan kwamen zat Vincent plots in het wiel van Hans, waar kwam die plots vandaan? Enfin, we zijn samen boven gekomen en zo naar de bevoorrading aan de voet van de Galibier gereden. Nog steeds geen Johan te zien, die zien we maar terug op Alpe d’Huez.
We bleven ook deze klim samen, dat we nog veel over hadden was duidelijk, slechts 10 renners (ik heb ze geteld) staken ons voorbij. De vorige editie was het voor mij hier echt afzien en afzien. Niet dat ik hier nu niet afzag maar ik had nog overschot en de moraal was ook beter. Aan Plan Lachat kwamen we Johan tegen, die verstandig koos om zijn eigen tempo te blijven rijden. De zwaarste kilometers lagen nu voor ons, gelukkig konden de prachte vergezichten het leed wat verzachten. Elk om toer reden we op kop, Hans met 5meter, dan weer Vincent die plots wegsprong. Zo goed als samen kwamen we over de top, Hans besloot van geen bevoorrading te nemen wegens de mindere afdaler. Vincent en ik vulden onze bidons, namen nog wat eten mee en smeten ons dan naar beneden voor de 48km lange afdaling (op het einde toch nog wat klimwerk).
Aan de voet van Alpe d’Huez waren we samen, enfin, Hans was gestopt bij zijn vrouw om te bevoorraden, ik aan de bevoorrading beneden in hoop nog vlug een gelleke te kunnen meepakken wat met jammer genoeg niet lukte, al bij al reden we los van elkaar op 20m afstand. Ik kwam vlug bij Vincent die jammer genoeg vlug te kennen gaf dat het wat te rap ging en niet naar hem moesten kijken. Toch wou ik hem zo ver mogelijk meepakken, eens de eerste zware kilometers voorbij waren liet Vincent ons toch rijden. We zien elkaar wel boven. Samen met Hans dan naar boven, hier terug hetzelfde, wij staken veel fietsers voorbij. Slechts 8 renners staken ons voorbij. Het was leuk op de klim door de vele supporters die langs de kant stonden, de vele aanmoedigingen deden deugd. Toen we bijna boven waren probeerden we nog een glimp op te vangen van Vincent in de hoop toch samen te kunnen finishen, jammer genoeg was de afstand te groot. Samen met Hans op de foto van Chris en Marleen die boven stonden te wachten is een uniek moment die ik nooit zal vergeten, eigenlijk de volledige rit niet. 174km kunnen samen rijden met je maten, schitterend gewoon!
Samen met Hans dus over de finish, Vincent een goeie 5minuten achter ons en ook Johan kwam niet veel later toe. Waren de eerste woorden van Vincent na zijn aankomst: “Waar is het toilet?” dan waren die van Dirk: “nooit niet meer” maar toch mocht ook Dirk tevreden zijn, terug goud na een opgave in vorige editie. Ook de andere Cyclo4Cancer deelnemers kwamen allemaal over de finish! Een topeditie, eentje om 1 te kaderen! Op naar volgend jaar?
De digits :
Officiële tijd: 7u14min38sec
Tijd over volledig parkoer: 7u45min05sec (nieuw persoonlijk record)
Tijd Alpe D’huez: 1u11min48sec (doel was onder het 1u15min te rijden)
Plaats: 565 algemeen, 224 in categorie.
Auteur : David
