Dirk @Marmotte2014
Trots publiceren we de ervaringen van Dirk bij zijn 3e Marmotte, en feliciteren hem graag met zijn gouden diploma bij deze derde deelname!
La Marmotte 2014
2013 was voor mij een jaar dat ik eigenlijk niet veel kon fietsen wegens te drukke bezigheden in het weekend. Vanaf juli kon ik terug beginnen met 95 kg (11kg zwaarder dan nu), zo kon ik direct wat gewicht in de schaal gooien. Beetje bij beetje ging het weer wat vlotter. Na vele solo ritjes kon ik opnieuw aansluiten bij Merijenniezere en miste daarbij niet veel ritten. Zo rond september/oktober kwam het idee om toch nog eens deel te nemen aan La Marmotte. (beetje gek gemaakt door collega-fietsers). Nu nog hopen op een inschrijving voor deze vlot verkopende cyclo, wat dankzij onze voorzitter Eddy Feys vlot lukte (waarvoor dank). David zou me vergezellen en de dolomietenmarathon niet meerijden. Vanaf januari 2014 begon ik dan wat meer te fietsen om de kg’s kwijt te raken en de conditie op te krikken. Dit lukte aardig! Ik reed ook veel op de rollen! De kg’s smolten weg. Begin april zat ik al op 85kg! Een maand verder 83kg, meteen op gewicht! 10% vetgehalte was volgens mij meer dan ok. We hadden ondertussen ook een reisje geboekt naar de Mont Ventoux. Daar zou ik verder met David de conditie opkrikken.
.jpg)
Daar voelde ik me goed en het klimmen lukte zeer goed. Zelfs een recordtijd gereden van 1uur33 met start in Bédoin. La Marmotte mag komen voor mij, ik voelde me er echt klaar voor.
3 juli: onze vertrekdatum
Om vier uur ’s morgens vertrokken David en ikzelf naar Les Deux Alpes. Alles ingeladen en rijden maar. De reis verliep heel vlot, tegen 13.30u reden we Alpe D’Huez op om onze startnummers af te halen. Daar kwamen we ook Vincent en Chris tegen, wat later ook Johan en Marleen. Na nog wat rondgewandeld te hebben, reden we terug naar beneden en zo verder naar ons hotel in Les Deux Alpes. We zouden nog snel even de benen losgooien en beklommen voornoemde berg. Dit ging vrij vlot, ik zag toen al dat David makkelijk naar boven reed (makkelijker dan op de Mont Ventoux 
). Ik volgde, maar op het laatste ging het toch iets te snel voor mij. Hans kwamen we ook nog tegen, die reed precies ook met de vingers in de neus.
4 juli
Rustig chillen was de boodschap. Ik sliep van 22u tot 8u ’s morgens aan één stuk door. Toch wat vermoeid zeker? Na het straatfeest, voetbal, reis en een algemeen drukke week met korte nachtjes zal dit wel het geval geweest zijn. Toch maar verder rustig gebleven die dag, enkel met David, Johan en Marleen een terrasje gedaan.
5 juli
Eindelijk! Ik kijk er naar uit, goed geslapen, wekker loopt af om 04.05u. Eerst de fietsen inladen, dan vlug naar het ontbijt. Eigenlijk ben ik niet eens zenuwachtig, zelfs niet over het weer J. We hebben geluk, het gaat droog blijven!! Yes! Om 05.30u rijden we naar de startplaats, samen met Vincent en Chris, Johan en Marleen waren enkele minuten eerder vertrokken. Ikzelf had nog wat tijd, ik mocht in het laatste vak starten en dit was pas om 07.50u. Tijd zat dus, was wel gemakkelijk zo, geen stress. Zelfs nog een gesprekje gevoerd met een Deense dame. Na een tijdje gewacht te hebben trok het vak zich op gang naar de boog. Stipt om 07.50u klonk het startschot, ik stond vooraan in de groep en was direct mee met de vluggere mannen. Ik voelde me echt goed! Vele stonden langs de weg om ons aan te moedigen. Dan maar beginnen aan de eerste col van de dag, Col du Glandon. Ik reed mijn eigen tempo en haalde vele fietsers in, halverwege de klim liet mijn hartslagmeter me in de steek. (wééral!). Dan maar op het gevoel verder. 1u55 na de start bereikte ik de top van de Glandon. Mooie klim, maar toch wel lang….. Boven de drinkbussen gevuld, jasje aan en afdalen. Onderweg nog eens gestopt om mijn garmin hartslagmeter te vervangen door mijn polar. Na de gevaarlijke afdaling kon het tussenstuk naar de Télégraphe beginnen. Toch wel een lastig stuk, waar je eigenlijk bijna niet kan recupereren. De snelheid wordt daar altijd hoog gehouden en hier en daar gaat het ook nog een ferm stuk bergop. Tweede klim, De Télégraphe, 13km en goed te doen. Reed omhoog zonder te forceren, samen met een Nederlander. Beetje over de voetbal gepraat…… Eenmaal boven opnieuw drinkbussen bijvullen en dan stukje naar beneden tot in Valoire. Daar begint volgens mij de échte Marmotte. Hier begint het echt werk, ik rij het eerste deel vlot naar boven en haal opnieuw veel fietsers in. Vanaf Plan Lachat gaat het wat moeilijker, hier begint het ook wat steiler te worden. Hier en daar begin ik toch wat lichte krampen te voelen, dit is een beest van een col, maar o zo mooi, wat een zicht! Ik rij nu langs de sneeuw en zie de top naderen. Langzaam maar zeker bereik ik de top. 5u45 op weg, dit gaat echt goed. Opnieuw de drinkbussen vol, een plasje en hup, opnieuw dalen. Ik vlieg naar beneden, dit is iets wat ik echt graag doe. Na een dik uur bereik ik de voet van Alpe D’Huez. Ik stop bij onze bevoorrader (ING-collega van Johan), eet een banaan en vul de drinkbussen opnieuw. Ik dacht: ‘ik ga hier een supertijd rijden’. Eigenlijk is het best warm als ik aan de klim begin, op mijn garmin zie ik 27 graden. Ik maak mezelf wijs dat de eerste vier bochten de zwaarste zijn. Ik ben ze voorbij, oef….. Maar…..beetje bij beetje voel ik me verzwakken, krampen komen op en ik krijg enorm veel dorst. Het water in mijn bidons was ondertussen lauw en kon mij niet meer verfrissen, integendeel…. Ik kwam amper nog vooruit en moest een eerste keer stoppen om te bekomen. Na enkele minuten reed ik weer, ai ai dacht ik bij mezelf, dit komt niet goed, maar ik MOET verder, al moet ik kruipen! Na een paar bochten moet ik opnieuw van de fiets, krampen tot achter mijn oren. Ik lig in het gras te kermen van de pijn en zie medelijden op de andere fietsers hun gezicht. In bocht 7 stop ik opnieuw en stuur David een sms. TOTAL LOSS IN BOCHT 7! Sms terug: NIET OPGEVEN, JE BENT ER BIJNA! Opnieuw kruip ik letterlijk op mijn fiets. Hans was ondertussen aan het afdalen en sprak me ook nog wat moed in. Plots duikt David op, ben echt blij hem te zien. Beetje bij beetje kruip ik verder onder de aanmoedigingen van David. Tot ik uiteindelijk de aankomst bereik. Ik zie onze hotelgenoten zwaaien en ben super blij! Dit was echt niet normaal, zo afzien! Na deze helleklim behaal ik toch nog goud! 8u21! Ik deed 1u46 over de Alpe, veeeeel te lang, anders had ik een supertijd! (voor mij toch). Maar toch tevreden dat ik doorgezet heb. Denk dat dit mijn laatste keer was…. Al weet je nooit…. Bedankt aan iedereen en zeker een ‘dank u’ aan David en niet te vergeten mijn liefste vrouwtje die mij dit gunt! Rest me enkel de vraag waar het fout liep en ik plots zo’n ‘patat’ kreeg….
Auteur : Dirk
