Gran Fondo Eddy Merckx 2013
Gran Fondo Eddy Merckx
Mijn eerste cyclo van het jaar, mijn eerste deelname aan de GF Eddy Merckx. De inschrijving was al enkele weken in orde, samen met nog enkele cyclo4cancer sympathisanten ging ik de start nemen. Met de volle goesting uiteraard, want mooi stralend weer daar in Huy, de zon scheen, geen wolkje aan de lucht. Echter was dit niet het geval, de moraal was dus laag en de vraag: “wat doen we aan?” stelden we ons allemaal.
Dan toch 10 minuten voor de start aangekomen in het eerste startvak, nog vlug even een groet gebracht aan Rob en Paul van cyclobenelux en al vlug kwamen de andere vakken dichter aansluiten. Eddy Merckx himself gaf het startschot en weg waren zo’n 700 cyclorijders, een 5-tal cyclo4cancer deelnemers.
Vanaf de eerste meters ging het naar boven, 2km lang was de Long Thier. Wat een zotte boel is dat hier vroeg ik me al direct af, de hartslag meteen de hoogte in, de benen al meteen in verzuring. Links en rechts kwamen ze mij voorbij gereden, me dan vlug rechts gezet en op mijn tempo naar boven. Eens boven kom je dan in een vlakte terecht vol de wind van opzij. Hier heb ik even in het wiel kunnen zitten van misschien wel de beste cyclo-dame van de laatste jaren Edith Vanden Brande. Ook Bart Bury heb ik 5 meter kunnen volgen op de klim. Dit is dan weer het leuke van starten op leeftijd, je kan dan eens (even) bij de cyclotoppers rijden.
Eens boven was het de ene waaier na de andere, snelheden naar de 50km per uur, zottenwerk voor mij. Had zo’n snelle start niet verwacht. De weg liep hier op en neer. Even later kwam Eric met voorbij gestoven, heb even in zijn wiel gezeten maar vond het gevaarlijk afdalen in zo grote groepen. Normaal daal ik gemakkelijk maar nu zat ik toch wel met de daver op het lijf. Ik riep dan maar naar Eric dat ik hem ging laten rijden. Vincent was me blijkbaar ook al voorbij want die zou ik ook maar terug zien aan de streep.
De eerste 98km liet ik me mee glijden in een groep van een man of 50. De hellingen werden genomen op grote plateau, tempo te hoog en niet steil genoeg om naar die kleine plateau te gaan. Tot dus km 98 ik een gat moest laten van 5m, dat vlug 20m en even later was de groep weg. Ik had me toch voorgenomen om de bevoorrading te pakken op km103 dus ging ik de groep toch moeten laten rijden.
Na de bevoorrading kreeg ik de melding dat het zwaarste nog moest komen. Met nog 7 hellingen op 40km was dit wel zo. Gelukkig waren hier wel klimmen bij die steil en lang waren om op die kleine plateau te gaan, iets waar ik me ook beter bij voelde. Ik had een nieuw groepje gevonden en was de betere in de klimmen, ik bepaalde het tempo op kop van het peloton, zodanig we boven niet alleen toekomen maar terug in groep konden voort rijden.
Het tempo was goed, niet te rap, niet te traag. Ideaal om nog wat over te houden voor de muur van Hoei, mijn eerste kennismaking. De laatste kilometers kon ik me toch niet meer houden en zette ik me nog even op kop van het peloton en al zeg ik het zelf, het tempo ging met een ruk de hoogte in. Het werd stil achter mij, toch wel een leuk gevoel en goed voor de moraal.
De muur van Hoei dan is afzien van de eerste meter tot aan de finish. 1300m aan gemiddeld 9.8% en max zelf een stuk van 19%. Hier is het dus direct op het kleinste verzet en stampen naar boven. Toen ik boven kwam zag ik de klok op 5u0min38sec, net niet de verhoopte tijd onder de 5u. Ik had wel terug een gouden brevet, maar een plaats op het wereldkampioenschap zit er niet in.
Verslaggever : David
Aanvulling :
Eric kwam als eerste van Cyclo4Cancer aan en realiseerde met een 7e plaats in zijn categorie ook een ticket voor het WK! Proficiat!!
Vincent, David en Maarten volgden in een tijdsspanne van 25minuten na Eric, en met zijn allen zo in de eerste helft van alle starters : chapeau bij zo een sterk deelnemersveld!
Dieter onderschreef dan weer het Cyclo4Cancer-motto ‘Opgeven is geen optie’. Ondanks twee lekke banden, de noodzakelijke wissel van een buitenband, finishte ook hij op dit zware (en bij momenten verzopen) parcours. Ijzersterk!!
