Klimclassic 2013
De klimclassic is de opvolger van de Steven Rooks Classic, en één van de professionelere organisaties voor wielertoeristen. Dit professionele karakter blijkt ondermeer uit hun enquête achteraf. Hierbij kunnen deelnemers commentaar over een aantal rubrieken bezorgen. Ook polst men naar de sterkste waarden van deze organisatie. Bij mijn evaluatie van 2012 was dit ondermeer het mooie parcours, de goede organisatie en de tijdsregistratie met video-opnames.
Een jaartje later kriebelt het met het Hemelvaartweekend in het vooruitzicht opnieuw… ik schrijf me op de valreep in, en beslis de weersomstandigheden uiteindelijk te laten beslissen over mijn uiteindelijke deelname.
Het weerbericht is niet veelbelovend maar wel beduidend beter voor de Ardennen dan de kuststreek… genoeg motivatie om op Hemelvaartsdag voor dag en dauw op te staan en omstreeks half vijf richting Maastricht in de gps in te stellen.
Zoals de voorbije jaren verlopen de inschrijvingsformaliteiten vlot en sta ik omstreeks 7u45 startensklaar, … op de eerste startrij uiteraard. Tradities zijn er om in ere te houden. Vrijwel onmiddellijk sluiten andere fietsers aan en omstreeks 8u00 schuiven ook Bram Tankink, Laurens Ten Dam en Arnold Stam aan.
Het startschot weerklinkt… ik draai voor de eerste kilometers over de fietspaden mooi in het zog van beide profrenners het pad op.
Op de foto hieronder zie je me centraal met links van mij de Blanco-renners.
Nauwelijks 2km ver, en één van de vips heeft een lekke band… beide blanco-renners houden mee halt. Blijkbaar voldoende signaal voor een aantal andere gedreven renners om richting de eerste hoogtemeters de snelheid te verhogen.
Die eerste hoogtemeters worden vlot genomen maar wanneer we nadien volop in de wind komen worden de eerste waaiers gevormd…. Dit is evenwel zonder de lokale politie van Voeren gerekend die ons staat op te wachten… Het eerste peloton waar ik me in bevind, en toch zo een 150 renners sterk, dwingen ze – door met hun wagen aan hoge snelheid ons de pas af te snijden – op het fietspad. Naar mijn aanvoelen niet alleen een gevaarlijke, maar ook onnodige actie. Hoedanook prettig is het niet… want we fietsen al snel met zijn allen op het fietspad op het kantje, dit behoort niet tot mijn fietskwaliteiten.
Even later opnieuw met zijn allen op de weg, voor de volgende helling… De hoogtemeters volgen elkaar nu heel snel op, en de groep wordt stelselmatig uitgedund. Wanneer we een kasseihelling met een stijgingspercentage van 15% naar boven vlammen is er plots een tegenligger… uitwijken dus, en meteen verlies ik de voeling met de groep.
Snel omkijken en ik zie slechts twee andere wielertoeristen in mijn omgeving… één van hen – Bruno Martin - wil doorzetten. Ok, ik ook dan, en we blijven tussen km 20 en km 30 continu ronddraaien met het peloton op nauwelijks een 400m. Helaas 10km lang is het vechten tegen de bierkaai, soms komen we wel dichter maar echt aansluiten lukt nooit.
Inmiddels volgen de hellingen elkaar op… Ik vermoed dat ik op de hellingen toch wat sterker ben, en ga er alleen van door… niet met de doelstelling de eerste groep opnieuw bij te halen, wel om er een goede doorgedreven training van te maken. Enkele hellingen neem ik alleen voor mijn rekening, maar aan de voet van de Col d’Oneux komen er opnieuw enkele renners aansluiten… en warempel daar is ook Bruno weer bij.
Zoals je op de foto hieronder merkt komt op deze helling ook Bram Tankink weer aansluiten.
Terwijl we de 2.8km lange klim afwerken praat ik wat met Bruno, kom te weten dat we een gelijkaardig voorprogramma afwerkten (ondermeer ook LBL) en dat we elkaar in de komende week op enkele plaatsen opnieuw zullen fietsen : Trois Ballons, Vélomediane… Samen bereiken we de top, en we nemen ons voor om ook de rest van de rit samen af te werken.
Snel na de Col d’Oneux volgt La Redoute… deze helling nemen we dus ook samen voor onze rekening.
J
Inmiddels over halverwege, en ik verlang nu echt wel naar stroken waar we de wind in de rug krijgen… alleen ik weet dat er 2500hm geprogrammeerd staan, en we hebben er nog een duizendtal voor de boeg. Het blijft dus zwoegen… we verdelen het werk : ik neem het voortouw in de beklimmingen, Bruno neemt de afdalingen voor zijn rekening… en de vlakke passages wisselen we elkaar af. Af en toe kruipt er iemand in ons wiel, maar niemand heeft de zin om ook zijn deel van het werk te doen… wat ervoor zorgt dat we met ons tweetal richting Maastricht koersen.
Uiteindelijk finishen we respectievelijk als 72e en 73e op een deelnemersveld van 2500 fietsers. Rekening houdend dat toch nogal wat cyclorenners aan de start stonden, enkele befaamde schaatsers, tweetal profs… kan ik me hier best in vinden. Anderzijds wordt hiermee ook aangegeven dat de conditie bij lange niet zo goed is als voorheen. In een verleden eindigde ik hier nog op een 16e stek. Hoedanook, ik ben tevreden en dompel me onder in de Limburgse gastvrijheid. Ik ga me douchen in het hotel, en sla achteraf op het middenplein nog een praatje met enkele collega fietsers.
Opnieuw een leuke ervaring rijker.
