Cyclo 4 Cancer

Ook voor de Klimclassic - gegroeid uit de Steven Rooks Classic - staat de teller in 2015 op 12.   Aanvankelijk 100% cyclo-sportieve, ... dan enkele jaren cyclo-sportieve met een officieus klassement en sedert 2014 enkel nog met een klimklassement.

 

In het verleden was de klimclassic steeds een goede waardemeter van de conditie.  Een goede prestatie daar impliceert dat ik zonder angst de grotere tochten als 3Ballons en Marmotte mag tegemoet zien.

 

Voor het eerst niet vooraf ingeschreven voor de klimclassic mailde ik woensdagmiddag nog de organisatie of ik toch nog voor een daginschrijving kon gaan.  Vorig weekend was het startschot van een periode waarbij ik bewust voldoende tijd voor training vrij maak... en ik wil mij in dit goede patroon vastbijten.  Rond 17u volgt de bevestigingsmail.  Een laatste check op meteovista overtuigt me dat het tussen Maastricht en Luik aangenaam lenteweer wordt.  Ik verwittig het thuisfront dat ik op Hemelvaart - zoals zo vaak in het verleden - de wekker op 4u plaats om rond 7u aan de inschrijvingstafel te Maastricht te staan.

 

Even voor 7u parkeer ik de wagen aan het NH Hotel.  Men is volop bezig met de opbouw van het promo-dorp op het middenplein maar vind toch de weg naar de inschrijving.  Korte tijd later spreekt men me aan... 'Ben jij Mr Devroe? ...' klinkt het aarzelend... 'Ahum ja...' 'O dan kennen we elkaar van de social media...' En zo gaat het die ochtend nog enkele keren... Ook mag ik enkele keren het project Cyclo4Cancer toelichten... En opnieuw enkele keren de vraag Waarom ik me zo engageer in de fondsenwerving voor kanker... Na mijn antwoord (steevast het zelfde : oa mijn wijze om mijn ziekte een plaats te geven) steeds een korte stilte en dan de bezorgde vraag hoe het nu met me gaat.  Ook daarop nog steeds het - zoals steeds onder voorbehoud - gelukkig positieve antwoord en de levensles : Laat ons de dag plukken zolang het kan!

 

De klimclassic behoudt cyclo-eigenschappen : zo zijn de tijdsmeting bij start en aankomst gebleven, alsook de gezamenlijke start.

 

Net voor de start komt Aart Vierhouten het parcours wat toelichten en worden er wat foto's door lokale media en organisatie geschoten.  De fotografe van de organisatie komt naar me toegelopen... hé ik herken jou... van de foto's van de vorige edities... Tja als je steeds op de eerste rij staat is dit het logische gevolg grap ik tegen Jan Lindeman die prompt een selfie neemt.

 

 

 

Vanaf 7u50 worden de minuten afgeteld... de spanning stijgt en om 8u00 overschrijd ik de mat van de tijdsregistratie.  Wat wind op kop... maar dat blijkt ons - de snel gevormde kopgroep van zo een 70 man - niet te deren.  Ik voel instinctmatig dat de snelheid tegen de 45km aanleunt... check het op mijn garmin doch deze blijkt het helaas niet te doen.  Voor het eerst sedert de aankoop blokkeert hij...  dit irriteert me... net bij dergelijke tochten vind ik het leuk om de digits achteraf nog even na te zien.  Ik blijf er aan prutsen... en uiteindelijk lukt een reset me na zo een 15km.  Oef!

 

De digits snel even checken... Auw... de hartslag leunt dicht aan tegen mijn maximum... Hm... Goed dat ik mijn maximum bereik want dat betekent dat ik hersteld ben van de 5 trainingen in evenveel dagen... Alleen kan ik op die manier de finish niet bereiken.  Ik tel met hoeveel we nog in de kopgroep zitten en kom op een dertigtal.  Ik laat me afzakken en vorm met een viertal andere renners een achtervolgend groepje.

 

Uiteindelijk zullen we met enkele renners een groot gedeelte van de rit fietsen : oa Silvester Doelman & Marco Heemskerk.

 

Bij de bevoorrading hebben er al behoorlijk wat hoogtemeters op zitten.  Zowel op de Moerslag, Côte Housse, Côte Tensy als de Côte du Beyne (3km lang) was het telkens voluit gaan om het spoor van Silvester te volgen.  De hartslagwaarden telkens duidelijk boven overslagpols.  Ik ben dan ook blij dat Silvester aangeeft om wel degelijk even te stoppen bij de bevoorradingspost.  Tijd om op adem te komen en inmiddels de drinkbussen aan te vullen.  De bevoorrading is prima geregeld.  Met 35 euro inschrijvingsgeld mag dit ook wel.

 

Na deze eerste bevoorrading volgen de hellingen elkaar in snel tempo op : de Côte Le Péry (3.5km) - Hayen - Hautgné - Côte Miroulle zijn telkens stevige kuitenbijters.  Vele van deze hellingen worden gevolgd door afdalingen met één constante : bijzonder veel bochtenwerk.  De bordjes aan de kant van de weg om het stuur in de beugels vast te houden als aanduiding dat het stevige afdalingen betreft!

 

 

Zo komen we na een 90km aan de Côte Oneux.  Dit is de eerste helling met tijdsregistratie en waarvan we binnen enkele dagen ook onze videobeelden krijgen.  De eerste pelotons van de Klimclassic rijden meestal voor een goede tijd/goed gemiddelde.  Na deze pelotons zijn er velen die de klimclassic aan een gematigder tempo fietsen maar net op deze klimmen willen presteren.

 

Voor ons groepje is het gewoon zaak om ook deze 2km het tempo te onderhouden.  Met stijgingspercentages van 9% is dat een behoorlijke opdracht!

 

Ik denk dat het nu recht naar La Redoute gaat... helaas men biedt men ons nog de Côte de Pavillionchamps en de Côte de Havelange aan : allebei langer dan 2 km, en met stijgingspercentages van 7%.

 

Ik prijs me gelukkig dat ik het tempo van het groepje kan volgen, en bovenal... dat het echt wel bijzonder mooi lenteweer is.  De mouwstukken kunnen uit!

 

Op de Redoute beslis ik mijn eigen tempo om hoog te fietsen... het heeft geen zin om de gezellen te volgen... ik vergde reeds veel van mijn lichaam.  Ik schakel onmiddellijk naar het kleinste blad en zie de hartslag wat dalen.  De renners voor mij worden al snel kleine stipjes... Een Engelstalige fietser komt naast me rijden en begint voluit te praten over de geweldige beelden op deze helling bij de tv-beelden van Luik Bastenaken Luik.  Heel vriendelijk van die man om het gesprek op gang te brengen... alleen op la Redoute is dit voor mij niet de ideale plaats... ik luister vooral naar mijn eigen ademhaling ;-)

 

Bovengekomen is het onmiddellijk naar rechts - niet rechtdoor zoals bij LBL - zodat we ook de Côte de Cornemont meepikken.  Er wacht ons opnieuw een bevoorrading.  Een blik op het uurwerk doet me inmiddels beseffen dat ik het tempo zeker zal moeten onderhouden wil ik voor 14u de finish bereiken.  Om 17u is er een feestje te Wakken waar ik naar uitzie en wil zeker op tijd zijn.

 

Dus snel opnieuw op pad... en amper vertrokken zien we de Forges voor ons opdoemen.  1600 meter lang en met stijgingspercentages tot 14% : niet echt wat je na ruim 100km gezwoeg wil zien opduiken.  Hoedanook we moeten erover heen... Halverwege wijst een seingever dat we linksaf af moeten : heerlijk een afdaling volgt... Alleen we beseffen al snel dat de seingever ons de verkeerde richting op stuurde : terug dus!  Een extra klim naar de Forges om deze te vervolgen.

 

Net voor de 2km lange Côte Pierre Blanche komt het parcours samen met het kleine parcours van de 110km.  Dit doet me goed : want nu kan ik van groepje naar groepje fietsen, en sta ik er versteld van dat ik toch behoorlijk sneller fiets.  Dat dit bij stijgingspercentages tot 17% gebeurt geeft me moed.

 

De wind speelt nu hoofdzakelijk in het voordeel en ik blijf op eigen houtje een goed tempo ontwikkelen.  Ik vermoed dat ook dit solo-fietsen een goede training is en ga er voor.  De Côte des Heids en St Remy volgen.  De volgende bevoorrading laat ik links liggen.  De hellingen van Moerslag en Côte du Bukel brengen me opnieuw op de vertrouwde wegen... langshier vertrok deze klimclassic ook.

 

Inmiddels krijg ik het gezelschap van Jan Lindemans : we zijn samen vertrokken en overschrijden zo ook de finish.

 

Beiden met de lach, en met een schouderklop de finish overschrijden dat vraagt om toelichting dixit de speaker van dienst.  We vertellen kort waar we vandaan komen en wat onze link is.  

 

Ik ga nog snel even op de foto met de podium-miss