Cyclo 4 Cancer

La Marmotte 2016

 

Ergens eind 2003... als lid van de lokale wielerclub Nieuwenhovespurters sluit ik aan bij het jaarlijkse eetfestijn.  Rond middernacht, met een veel te zware maag, en reeds licht verdoofd als gevolg van een te veel aan pilsjes... plaats ik mijn handtekening op een blad dat - onder initiatiefnemer Davy - de tafels rondgaat... Bovenaan staat vermeld 'Ik ga mee op de fietsuitstap van 2004 : La Marmotte'.

 

Enkele weken later zoek ik wat meer informatie op, ik kom te weten dat La Marmotte een cyclosportieve tocht is... dat vier cols worden overwonnen... tot dan fiets ik jaarlijks maximaal 2500km en boezemen afdalingen van Vlaamse heuvels als Kluisberg mij reeds angst in.

 

Toch ben ik zowat 7 maand later mee met de Nieuwenhovespurters-delegatie op de Alpe, we verblijven er op de top, in residentie Le Taburle.  Met een 15tal clubleden + enkele begeleiders beleven we bijzonder veel plezier.  Op D Day slaag ik er bovendien in om deze eerste deelname af te sluiten met een zilveren brevet, maar vooral met bijzonder veel goesting om meer cyclo's te fietsen, hier terug te keren!

 

Met dank aan het begrip voor deze Gran Fondo Honger van mijn gezin kan ik deze uitdaging ook in 2005, 2007, 2010 en 2011 fietsen.  In 2011 zou ik mijn beste tijd realiseren : bruto (inclusief geneutraliseerde Glandon-Afdaling) exact 8u00.  Of hoe dit voor mij de bevestiging van een goede gezondheid betekende.

 

Helaas zou ik enkele maanden later de diagnose van kanker krijgen, gevolgd met een vermoeden van uitzaaiingen in de longen, net even voor Kerstmis.

 

Wat mij door die moeilijke periode hielp?  Mijn overtuiging om ook in 2012 La Marmotte te fietsen!

 

Na een moeilijke trainingsperiode, waarbij 100 meter wandelen een eerste uitdaging betekende... over 20km fietsen in het wiel van mijn zoon Michiel... tot ritjes van 60km en langer... slaagde ik er in om dankzij de steun van Cyclo4Cancer sympathisanten David & Jeroen om ook deze 6e deelname met een gouden brevet te bekronen.

 

Toen ontstond het idee om na 5 deelnames voor de kankerdiagnose, ook 5x na de kankerbehandeling deel te nemen.

 

Zo stond ik na verdere deelnames in 2013, 2014 en 2015 op 2 juli 2016 zoals steeds om 6u op de eerste rij van de startbox!

 

 

Ik tref er Brecht, een absolute topper in het Gran Fondo gebeuren, die net als mij vanuit de 2e startbox start, maar uiteindelijk top 50 zal realiseren.  In totaal zijn we met een tiental Cyclo4Cancer sympathisanten aanwezig.  Zowel Hans als Jonas mogen op basis van hun uitmuntende eerdere resultaten vanuit de prioritaire startbox vertrekken.  De overige Cyclo4Cancer-sympathisanten, Vincent - Gunther - Joeri - Nico - Dieter - Peter - David DV - Bruno, starten samen met mij of vanuit één van de volgende startboxen.

 

Even na 7u wordt het startschot gegeven.

 

In tegenstelling tot alle vorige edities waar ik quasi steeds als een pijl uit een boog vertrok laat ik me rustig mee glijden met de massa.  Er is het besef dat ik de voorbije weken enkel van zondag naar zondag fietste, het vraagteken hoe de gevolgen van de recente valpartij zich bij het klimmen zullen laten voelen, ... maar ook vooral het besef dat ik deze maal niet voor een tijd fiets maar enkel voor het uitrijden.  Deze 10e en meteen ook laatste deelname van La Marmotte wil ik in schoonheid afsluiten : op de top van de Alpe dus!

 

Ik bevind me inmiddels in één van de vele pelotons die naar de voet van de Glandon fietsen.  Ik heb de indruk dat de kop van de wedstrijd trager vertrok, want nog voor we de eerste hoogtemeters van de eerste col buiten categorie van de dag aanvatten smelten de groepjes tot een wel erg omvangrijke groep van zo een 600 man samen.  Ik ontwaar meteen ook Hans en Jonas.  Bij de eerste bocht bergop zit ik op zo een tiental meter van hen, ... tegen mijn natuur in lever ik geen inspanning om ze bij te benen... neen rustig deze col van de dag naar boven fietsen is de opdracht.  Dit betekent dat ik tijdens deze beklimming probeer de hartslag enkele tellen onder de overslagpols (162) te houden.

 

De Glandon bedwong ik inmiddels 9x in La Marmotte, maar ook nog enkele keren buiten deze cyclo... de beklimming ken ik vrij goed en het lukt me dus om deze inspanning goed in te delen.

 

 

Bovengekomen staat er voor het eerst geen verzorger op mij te wachten, dan maar aanschuiven bij de bevoorrading.  Ik opteer voor een extra drinkbus met water en laat me de afdaling inglijden.  Ik ontwaar geen enkele valpartij en stel effectief vast dat overige fietsers geen risico's nemen!  Mooi zo!!

 

In de vallei gekomen probeer ik steeds in een goed groepje de brug naar de Télégraphe te maken... zo ook dit jaar.  Het spontaan ontstane peloton na de afdaling telt zo een 40tal renners, maar allen met een grotere motor dan mezelf.  Ik twijfel even... blijf ik hun gezelschap, wat impliceert dat ik tegen overslag verder fiets... of laat ik me uitzakken.  Ik opteer voor het eerste en kan zo snel de volgende col van de dag opdraaien.

 

Ik laat de groep nu onmiddellijk rijden, en opteer voor het eigen tempo.  Zo zal ik de volledige klim quasi alleen fietsen.  Ideaal voor wat overpeinzingen.  Ik denk aan de moeilijkheden van de kanker : de extreme vermoeidheid waar ik dagelijks tegen vecht, ... de grotere vereiste recuperatie-tijd na iedere inspanning... maar ook aan de vele lotgenoten die na hun schildklierverwijdering er helemaal niet meer in slagen om te sporten, te werken... of hoe ik me gelukkig mag prijzen dat ik wel nog aan fietsen toekom... al kan ik de hogere intensiteit niet meer aan... ik zit hier potjandorie wel in La Marmotte!!

 

O ja, om deze tot een goed einde te brengen kan ik beide drinkbussen beter opnieuw bijvullen aan het waterpunt op de top van de Télégraphe.  De afdaling naar Valloire volgt.

 

Wat nu komt is qua natuurschoon het mooiste wat je in de Alpen aantreft, alleen is die Galibier ook een bijzonder harde Alpennoot om kraken.  Blijven op hartslag fietsen dus.  Ik voel dat ik beter een sanitaire stop bij de bevoorrading had ingelast, ... maar wil tijdens het klimmen hier niet echt voor stoppen... maar afwachten tot halverwege de klim, waar we de bocht naar Plan Lachat maken.  Eens deze bocht voorbij is het prachtig kijken naar de sliert renners die volgt, maar weet ik ook dat enkele loodzware kilometers wachten.  Van de 10 edities is dit ook de editie waar de wind het hardste waait op deze Galibier : Het is echt stoempen om hoogtemeter per hoogtemeter te overwinnen!

 

 

Aan de top is het even uitkijken naar de juiste route : we moeten voor de tunnel opteren want de dag ervoor was er op de top omwille van het wegschuiven van sneeuw en ijs nog een auto over kop gegaan, en men wou met die 7500 renners geen risico nemen.  Voor het eerst door de tunnel dus en zo naar de top van de Lautaret.

 

De afdaling gaat makkelijk, al had ik wat schrik.  David DB had me gewaarschuwd dat hoge velgen me parten zouden spelen tijdens de afdalingen, doch ondanks de harde wind voel ik geen enkel negatief effect.  Super dus!  De nieuwe Speed wielen zijn er voltreffer!  Ze bollen uitstekend, ook over de nieuw aangelegde weg langs de zijkant van het meer.  Het is dankzij deze weg dat we het vertrouwde marmotte-parcours in '16 opnieuw kunnen afleggen.  Hierdoor werd La Marmotte wel een 2tal km langer, maar dat geeft niet.

 

Even voor het opnieuw binnen rijden van Le Bourg d'Oisans staat de echtgenote van Hans langs de kant van de weg.  Ik weet dat ze een drinkbus voor mij heeft, doch zie dat ik nog voldoende drank heb.  Ik roep haar toe dat alles ok is, en geen tussenstop nodig heb.  

 

Net voor de voet van de Alpe ligt een fietser kermend van de pijn.  De ordediensten zijn er bij, ... later verneem ik dat zijn voorwiel gewoon wegjumpte met een valpartij als gevolg.  Een weekje later is deze Nederlander nog steeds gehospitaliseerd te Grenoble, ik wens hem een goed herstel!

 

De vierde en laatste col komt er aan, er staan nogal wat applaudisserende supporters, ... en ik word zowaar emotioneel!

 

Ik denk aan de voorbije 9 edities, aan ieder van de renners met wie ik deze ervaring mee mocht beleven.  In het bijzonder gaan mijn gedachten naar de inmiddels overleden Geert M.   Tranen schieten me in de ogen...

 

Ik moet evenwel blijven trappen om er voor te zorgen dat ik de finish haal!  

 

Zo wat halverwege de klim gebeurt dan waarvoor we op vrijdag vreesden : De hemelsluizen worden open gezet, de regen valt met bakken uit de hemel!  Ik beken : in dit stadium van de rit is dit gewoonweg een aangename verfrissing, ...  dit geeft me zelfs extra moed... en tel de bochten verder af!

 

Als ik de fotografen in één van de laatste bochten ontwaar komt alle emotie in mij opnieuw naar boven.  Ik denk aan alle vorige edities, aan alle emoties die daarmee gepaard gingen, ... aan mijn strijd tegen de kanker, aan de ondersteuning van mijn gezin, de opgebouwde Gran Fondo Spirit met cyclo4cancer... deze gevoelens komen samen in de gebalde figuurlijke 10 die ik met beide handen aan de fotografe toon.  Kracht om de armen omhoog te brengen heb ik niet meer...

 

 

Nog enkele kilometers tot de top, ... nog enkele kilometers tot Marleen die boven op me wacht!  Geen redbull, maar dit geeft me wel vleugels!  Ik slaag er op het einde zelfs in om nog wat extra tempo te maken en kan met een grote grijns de finish overschrijden.

 

Ik duw de garmin af, en zie dat ik de bruto-tijd onder de 8u30 bleef.  Geen toptijd, maar wel een meer dan geslaagde tijd!

 

Een heel mooi avontuur zit er op : 5x La Marmotte voor de kankerdiagnose, 5x na de kankerbehandeling.  De cirkel is rond!

 

Die avond kan ik aan de bar van mijn vertrouwde verblijfplaats voor La Marmotte - het Mercure Hotel op Les Deux Alpes - bijzonder tevreden het glas heffen op mijn 10e deelname en aan alles wat voorafging!  Blij ook dat alle Cyclo4Cancer-sympathisanten een uitstekende Marmotte realiseerden : Allemaal toppers :-)

 

Viva La Vida!!