La Marmotte 2015 - David
Marmotte 2015
Na mijn deelname vorig jaar besloot ik al direct om volgend jaar terug te komen. Ik wil nog steeds onder de 7u30 op het volledige parkoers. Ik blijf terug komen tot dit lukt.
12 maanden later staan we terug aan de start, langer op basis getraind, ergens de vrees te weinig bergop getraind. Ondertussen veel gebeurt aan het parkoers, geen Telegraphe en Galibier dit jaar. De goesting was er minder op geworden, want geen “echte” Marmotte voor mij. Gelukkig kon Eric me overtuigen met de gedachte van: “het is een speciale editie, dus zorg maar dat ge toch goed zijt”.
Samen met Dirk vertrok ik op woensdag richting Venosc, onze nieuwe verblijfplaats na enkele malen op Les 2 Alpes gezeten te hebben. Samen met iedereen samen in een chalet dit jaar, leuk en een pak rustiger dan het hotel. Woensdag na de aankomst samen met Vincent de klim naar La Berarde gedaan: een mooie klim in een prachtig landschap. De warmte (38°) en het stijgingspercentage tot 10° bevielen met niet goed na een lange trip in de auto. Ik zag het niet zitten om zaterdag in zo een hitte de Marmotte te rijden. Gelukkig werd het wel minder steil en kon ik toch met een beter gevoel eindigen.
Donderdag hadden Eric, Dirk en ikzelf een afspraak met Hans. We zouden wat losrijden, Dirk ging Alpe D’Huez voor zijn rekening nemen. In het naar Hans rijden besloot ik om samen met Dirk naar boven te rijden, rustig op het gemak bij hem blijven en zo toch wat klimritme opdoen. Na 30km op het min of meer vlakke begonnen we aan de Alp. Beklimming nummer 10 al denk ik. Dus veel geheimen zijn er niet meer, enkel nog eens opfrissen. Al vlug was mijn tempo te rap voor Dirk dus reed ik stukken mijn tempo om dan in de bocht terug op Dirk te wachten. Dan terug met Dirk, enfin, een beetje interval. De laatste kilometers deden we samen. Het was nog steeds warm.
Vrijdag was vooral rusten en veel water drinken. Ons nummer ophalen, boven een pannenkoek eten, nog even een bezoek gebracht aan Lac Besson. Prachtig daarboven, hier zou ik uren kunnen zitten. De fiets nog even nakijken, toch nog andere buitenbanden en dan vroeg in bed voor de Marmotte. De temperaturen lagen nog steeds hoog, toch had ik het gevoel iets minder last te hebben van de warmte.
Zaterdagmorgen, wekker liep af een beetje voor 5u om rond 5u op te staan. Koerskleren aan, pannenkoek eten, wat granola eten en dan rond 5u45 was ik samen met Johan en Eric op weg naar de start. Vincent stond ons op te wachten. Het was nog een 45’ wachten tot we mochten starten.
Om 7u06 was het zover, gelijk een bende beesten werden we losgelaten op de tonen van Hells Bells van ACDC, Highway to hell leek me meer toepasselijker. De start was minder vlug dan anders, samen met Vincent en Eric vonden we vlug aansluiten in het grote pak. Na een goeie 25 minuten begonnen we aan de eerste klim. Ik was blij dat we deze nog in al bij al koele temperatuur konden doen. We reden elk ons tempo. Het kwam me goed uit dat Vincent en Eric bij mij bleven, dit deed me ook niet rapper rijden alhoewel ik het gevoel had dat ik kon, het is nog lang. Boven stonden Corinne en Dirk met bevoorrading, altijd leuk om daar niet te moeten aanschuiven en vlug van bidons te kunnen wisselen. Bedankt! We stonden boven op 1u45, niet vlug maar ook niet traag.
Na de afdaling volgde nu geen lang vlak stuk maar direct de mooie klim van Les Lacets de Montvernier. De ene haarspeldbocht na de andere, wel leuk om deze klim eens te doen. Boven terug bidons bijvullen, nu zonder water vallen in deze hitte zou een ramp zijn. Daarna volgde een mooie afdaling, nog een stuk vals plat richting Col du Mollard. Ook nieuw in het parkoers.
Ook deze klim lag vol met haarspeldbochten, nog meer dan de vorige. Eric liet Vincent en mij al direct rijden, maar ver zouden we niet rijden. We bleven een rustig tempo rijden, ik persoonlijk schrik van een klop te krijgen door de warmte die we nu al over ons kregen. Soms moest ik Vincent eens 10meter later rijden dan reden we terug samen. Boven waren ons 2 bidons leeg, dus opnieuw bijvullen en al water over ons gieten om te verfrissen. Eric kwam ook terug bij ons aansluiten. We waren nog niet boven maar reden nu in een prachtig landschap. Mooie vergezichten hadden we hier, echt de moeite om naar daar te gaan!! Na een korte afdaling begonnen we aan Col de la Croix De Fer.
In het begin kon ik een goed tempo ontwikkelen, ik reed zelf een beetje weg van mijn compagnons de route. Ik hield me wat in, Vincent kwam terug en ik had de bedoeling om de ganse klim met hem te rijden. Plots ging het echter anders, ik kreeg een klop van de hamer. Wat heb ik misdaan vroeg ik me direct af: eten, drinken, alles had ik genoeg gedaan. Een geluk bij een ongeluk was dat er juist een bevoorrading was en Eric bij mij kwam. Vincent keek nog om maar ik dacht in mezelf: die zie ik boven op de Alp. De bevoorrading deed me deugd, een gelleke, enkele glazen cola. Ik zette de tocht met Eric verder, op de steilere laatste kilometers reden we elk ons tempo. Op de top onze bidons bijvullen: terug vers water en extra gewicht in de afdaling. Ook hier was verfrissen een optie want in de laatste kilometers liep de temperatuur op tot 40°.
De afdaling werd vlot genomen, even Sybille en zoon groeten voor we de laatste rechte lijn richting Alpe D’Huez namen. Met 2 andere konden Eric en ikzelf aansluiten bij een voorliggend groepje. Aan de bevoorrading aan de voet zagen we Vincent terug, maar die vertrok juist. Ik heb een bidon over mijn hoofd gegoten, de voeten waren ondertussen ovens geworden dus daar goot ik ook water over. Eric was al tot bij Corinne gereden die wat verder stond met cola. Heerlijk gewoon. Ik nam ook nog een klein blikje mee, je weet maar nooit. Hup, wij op weg naar de laatste uitdaging.
Ik zou de klim opdelen in 3-4 stukken. De eerste kilometers zijn de zwaarste en vandaag ook de warmste, terug 40°. Het enige wat ik deed was trappen en water over me spuiten. Af en toe een slok maar dit was meer om nog iets binnen te krijgen. Ik bleef de eerste kilometers samen met Eric. Bocht 16: terug bevoorrading, de rest van de bidons over mijn hoofd en voeten, bidons opnieuw vullen en terug weg. Enkele bochten later mocht ik van Eric toch mijn tempo rijden en zag ik Vincent plots opduiken. Al vlug had ik hem te pakken. Vincent kreeg een klop, mijn blikje cola kwam van pas. Dirk die met de fiets op de Alp stond was ondertussen ook bij ons gekomen, mijn gelleke dat ik zo graag wou hebben kwam er even later toch na een knappe remonte van Dirk. Ik wou niet stoppen om het gelleke te zoeken, want ik zat nu in een goed ritme. Bocht 7, terug waterbevoorrading. Terug hetzelfde, water over mijn hoofd en bidons vullen voor het laatste deel. Vincent kwam bij mij en we besloten om nu samen over de meet te komen. Eigenlijk nog vrij vlot gingen de laatste kilometers, hier en daar vond ik zelf plezier om ook de toeschouwers te verfrissen :-p De laatste kilometer was nog extra leuker omdat je tussen het volk naar de finish rijdt. Ik had letterlijk kippenvel omdat het om een speciale editie ging en in zo een warmte.
Toen ik met Vincent achter ons diploma ging kregen we officiële tijd van 7u59min24sec te zien, wat ons nog meer blij maakte. Nooit gedacht we deze tijd nog zouden kunnen rijden.
Bedankt aan iedereen die erbij was, de sfeer en gezelligheid waren super. Bedankt aan de bevoorraders langs het parkoers en Corinne, Chris: bedankt voor de goede zorgen in onze chalet!
