Landen -TroisPonts-Landen
Traditioneel staat op Pinksterzondag de toertocht ‘Tilff-Bastogne-Tilff’ op het programma. In het verleden traden we hierbij met een groot peloton fietsvrienden aan… Door diverse omstandigheden (communie- en lente-feesten, de geplande vieringen te Anderlecht en Zulte-Waregem...) zou dit voor deze editie anders zijn : slechts een beperkt aantal Cyclo4Cancer-sympathisanten had deze klassieker op de agenda staan.
De week na het Hemelvaartweekend was het sms-verkeer tussen deze sympathisanten evenwel druk : al dan niet deelnemen, want de weersvoorspellingen waren voor het volledige weekend nogal dramatisch. Op de drie dagen overvloedige regens! Toen het weerbeeld voor de zaterdag gunstig wijzigde werd er in laatste instantie beslist om de zondagse TBT te vervangen door de zaterdagse toertocht ‘Landen-Trois Ponts-Landen’.
Doelstelling was om omstreeks 5u00 uit Waregem samen te vertrekken… Vanwege Cyclo4Cancer zou ook Pascal aansluiten, met enkele Nieuwenhovespurters in zijn zog… en ook Hans stipte 7u als vertrekuur te Landen aan.
Even na 6u op zaterdagmorgen schrik ik wakker… Merde, mij overslapen… Dit gebeurt me quasi nooit! Al moet ik bekennen dat ik sedert de kankerdiagnose wel beduidend meer slaap nodig heb, ook minder snel recupereer… Soit : snel de collega’s verwittigd dat ze me niet hoefden op te wachten.
Enige twijfel : zak ik toch nog af naar Landen of niet… uiteindelijk won de drang naar de fiets het en zo startte ik om 8u40 aan de 215km lange toertocht.
Nadeel van laat starten is dat je quasi de enige bent die voor de langste versie kiest. Zelfs voor het parcours van de 150km vertrokken er quasi geen fietsers meer… Op die wijze de glooiende wegen vanuit Landen naar Wallonië alleen afgelegd : 20km lang zag ik quasi geen fietsers. Af en toe deed het landschap me wel denken aan de serie Witse : Een glooiend landschap met zo maar halverwege een grote boom… Hoedanook voor mij geen Witse-avontuur vandaag. Die pedalen ronddraaien… Al fiets ik inmiddels ruim 10 jaar, ik heb het steeds moeilijk om voor mezelf een egaal tempo te bepalen… Vooral een tempo dat ik meer dan 200km kan volhouden. Ik houd dan maar een blik op mijn trapfrekwentie en probeer die zoveel mogelijk boven de 95 te houden, en bij het klimmen boven de 80.
Na een 25tal km zie ik een groepje wielertoeristen uit Denderleeuw die net iets trager blijkt te fietsen dan mezelf… ik sluit me aan bij hen en maak een praatje. Zij keken ’s morgens nog even naar het weerbericht en blijkbaar zou het vanaf de middag regenen… De stress bekruipt me… Als ik straks alleen kom te vallen op dit parcours in de regen, en ik ben in al mijn haast mijn regenvestje vergeten… : absoluut geen prettig vooruitzicht!
Een tweetal Nederlandse fietsers van wt.nl halen ons in, en ik spring naar hun wiel. De snelheid stijgt plots van 28 naar 40km/u. Ik blijf enkele km in hun zog maar als we na 37km bij de quasi 4km lange helling ‘Aux Houx’ aankomen laat ik hen gaan… Aan dat tempo rij ik me steendood! Dan maar opnieuw alleen verder, ik kijk naar de donkere wolken boven mij en twijfel of ik straks aan de eerste bevoorrading toch niet zal overschakelen op het parcours van de 150km.
De helling te Nadrin volgt en hier zie ik opnieuw enkele fietsers, die gelukkig wat trager dan me omhoog klimmen… dit geeft me opnieuw wat moed.
Bovengekomen op deze helling beslis ik het thuisfront te bellen : 1/ Ik wil zeker weten of ik in al mijn haast mijn medicijnen deze ochtend nam (een kwartier voor het ontbijt moet ik iedere morgen medicijnen nemen als onderdeel van mijn behandeling tegen de kanker). En voor het eerst vermoed ik dat ik deze vergat in te nemen. 2/ Ik wil de laatste weersvoorspellingen wel even horen vooraleer resoluut voor het parcours van de 215km te kiezen. Mijn partner is thuis, en kan me op beide vragen een geruststellend antwoord formuleren. Alvast dank aan M om er steeds voor me te zijn!
Gerust gesteld fiets ik verder tot aan de 1e bevoorrading.
Een eerder matige bevoorrading : drank (maar geen sportdrank), suikerwafels en bananen… bij Golazo zijn we dus wel degelijk verwend!
Ik vervolg mijn weg… en weet me de volgende 40km zonder fietsers op mijn parcours : niemand voor mij, niemand achter mij. Gelukkig is er een goede uitpijling, en hoef ik me hier geen zorgen over te maken. Bovendien blijft het parcours verrassen met mooie hellingen : 6km te Filot, 5km te Ferrières, 2km Grand Trixhe.
Plots kom ik op bekend parcours : de Ancienne Barrière wordt ons voor de wielen geschoven. Inmiddels de derde maal dat ik deze helling dit jaar omhoog fiets. Net hier tref ik weer een 20tal fietsers aan, en ik slaag er in om ze op twee na allemaal in te halen : een boost voor mijn zelfvertrouwen, al vind ik het eigenaardig dat mijn hartslag onvoldoende omhoog gaat : wellicht toch te maken met vermoeidheid en onvoldoende recuperatie. Hoedanook ik heb een goed gevoel, en vind dit momenteel toch wel het voornaamste.
Ook de tweede bevoorrading biedt enkel banaan en suikerwafels, maar het smaakt hoedanook!
Inmiddels toch een 93km op de teller… zou ik kunnen aansluiten bij een groepje, ik kijk even rond, doch zie vooral individuele fietsers… Nee, dus : ik fiets opnieuw alleen verder.
Er volgen opnieuw een drietal mooie hellingen : Anderhalve km La Gleize, 2.5km Cheneux en 3.5km te Lorcé. Ik fiets ze allemaal op een eigen tempo naar boven, maar ben toch blij dat er boven Lorcé een extra bevoorrading wordt ingelast. We worden er overigens vergast op een mini-schlager-festival J
Bij deze bevoorrading blijf ik wat langer wachten en kan zo aansluiten bij enkele fietsers uit Turnhout. Van de 133km fietste ik tot nu er al zo een 120km alleen… hoog tijd om eens in een groepje te schuilen.
Is het omdat inmiddels het donkere wolkendek werd weggeduwd en er enkele opklaringen te voorschijn gekomen… Misschien maar hoedanook vind ik het gedeelte van het parcours vanaf nu dubbel zo mooi : echt mooie hellingen, met telkens mooie haarspelbochten. Ik waan me echt in de Vogezen!
De klimmen blijven elkaar opvolgen : Hoyémont, Mont & Rotheux. Helaas is het moeilijk om in een groepje te blijven fietsen zodat ik in deze passage van 35km toch geregeld opnieuw geïsoleerd kom te zitten. Desondanks dat blijven de benen goed aanvoelen. Het feit dat er in tegenstelling tot de rest van dit fietsjaar quasi geen wind is, is uiteraard een dankbare factor.
Te Rotheux krijgen we de laatste bevoorrading. Nog maar eens een banaan en een suikerwafel, … ik vlij me neer op één van de vensterbanken van het schooltje en geniet in de zon.
Op één helling na, Les Cahottes, is wat hierna volgt gewoon een gestrekte draf richting finish. Vooral ook met dank aan de fietsers uit Turnhout bij wie ik deze laatste 40km in hun spoor blijf.
Aangekomen met een gemiddelde snelheid van 29km/u, waarbij ik toch zo een 160km alleen fietste, ben ik best tevreden.
Als ik thuis kom merk ik dat ook het thuisfront op deze Pinksterzaterdag alles uit de kast haalde : een heerlijk aperitief, gevolgd door een schitterende paëlla-schotel. Lekkere afsluiter van een mooie dag!
