PVP Classic 2015 - Frederic
Op zaterdag 18 april verzamelden een kleine 5000 wielerfanaten in Aalst voor de Van Petegem Classic. Er waren ook opnieuw een aantal Cyclo for Cancer-sympathisanten aanwezig. De 'vroege vogels' hadden al rond 7u15 afgesproken, om zo stipt om half acht te kunnen vertrekken. We kregen echter bericht van Johan dat zijn wekker het had laten afweten, en zo vertrokken Frederik, David, Dieter, Peter en ikzelf voor de tocht van 168 kilometer. De zon scheen uitbundig, maar we konden er ons niet echt aan opwarmen door de frisse noordoostenwind.
Tot aan de eerste bevoorrading in Mater verliep alles vlotjes. Geholpen door de rugwind en de beschutting van de grotere groep, konden we zonder al te veel moeite tegen een gemiddelde van 30km/u naar de eerste tussenstop fietsen. Enkel een gesloten overweg, die we in tegenstelling tot de profs een week eerder netjes respecteerden, hield ons even op.
Aan de bevoorrading speelde ik een aantal kledingstukken zoals beenstukken, handschoenen en muts uit. Op het Roman-binnenplein was het immers aangenamen toeven... Maar toen we opnieuw startten, met onmiddellijk een lange afdaling naar Schorisse, bekloeg ik me deze beslissing toch wat... Maar kom, aan de tien (!) hellingen die tot aan de volgende bevoorrading op het programma stonden, zouden we ons wel kunnen opwarmen. We verorberden onder meer de Kapelleberg, Taaienberg, Molenberg en Armekleie. Dieter en ik lieten de kasseien van de Mariaborrestraat en de Steenbeekdries aan ons voorbij gaan via een alternatief parcours. 30 kilometer na de bevoorrading passeerden we opnieuw in Mater, waar we het pad kruisten van 'langslaper' Johan, die een uur na ons was vertrokken.
In Brakel deden we verse krachten op: 't was nodig, want het hellingenfestival zette zich onverminderd verder met onder meer de beklimmingen van de Valkenberg, Hellenhoek en Hoogbos. Ondertussen kreeg Frederik het vooral op de beklimmingen toch wat moeiliker. De samenloop van drie fietsloze weken, sputterende mechaniek en te grote versnellingen voor de steile klimmetjes, eisten zijn tol. Maar na de beklimmingen lieten we telkens alles opnieuw samensmelten om samen naar de voet van de beruchte Muur van Geraardsbergen te rijden. Boven op de Muur konden we dan genieten van de laatste bevoorrading, en ook van het zonnetje dat ondertussen alles wat had opgewarmd.
De laatste 45 kilometer beloofden evenwel een beproeving te worden. Nu kregen we immers de wind vooral in het nadeel, en ook de hellingen waren nog niet op: de Bosberg , de Congoberg en de Waagstraat lagen nog op ons te wachten. Na de Congoberg versnipperde ons groepje dan ook, onder impuls van een sterke David die ondanks ziekte een week eerder nu toch weer speelde met de pedalen. Peter verzeilde in een volgend groepje, Dieter en ik zaten nog wat verderop, en Frederik zat op korte afstand daarachter. Hoedanook, in Aalst zagen we mekaar allemaal terug, en konden we nog genieten van een deugddoende Ename (of twee :-). Tot onze verbazing (alhoewel...) arriveerde ook Johan een tiental minuutjes nadat wij allemaal waren aangekomen!
De combinatie van een goede organisatie, het mooie weer en het aangename gezelschap maakte van deze editie van de Van Petegem Classic opnieuw een topper... Met 1600 hoogtemeters en door de wind was het wel een zware dobber, maar iedereen mocht tevreden huiswaarts keren. En ja, ook Frederik, die eerst niet echt (of echt niet) content was, maar die achteraf gezien ondanks alles toch wel een mooie prestatie neerzette.
We kijken nu weeral uit naar verdere fietsavonturen!
Auteur : Frederic Courtens
