RVV - Flandrien-editie!
Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen 2015
4 april stond al lang in mijn agenda, die dag zou ik samen met Dirk, mijn schoonvader, de Ronde rijden voor wielertoeristen. Tis te zeggen, Dirk de grote (239km), ikzelf ging ergens op het parkoers inpikken. Met de Marmotte als mijn doel later het op jaar wou ik me niet forceren om hier al top te zijn. Uiteindelijk was het niet alleen Dirk, want ook Koen, Wim en in laatste instantie Hans waren vandaag paraat om hun Ronde te rijden.
De dag begon bij mij al om 5u, ik had de opdracht om Dirk en Koen tot Brugge te brengen met de auto, daarna zou ik terug naar huis rijden en tegen 10u zou ik aan de voet van de Tiegemberg staan. Thuis was het nog droog, in Brugge was het aan miezeren. Eens ik thuis was begon het al te regenen, ik had nog hoop dat het ging beter maar tegen 9u15 toen ik vertrok was het nog steeds aan het motregenen.
Toen ik in Tiegem mijn maten gevonden had hadden ze al een 90km in de benen, koude kilometers want 90km in de regen. Ik had toch het gevoel dat het wat minderde. De eerste kasseistrookje in Wannegem, daarna de Wolvenberg met de lange kasseistroken van de Ruiterstraat en Kerkgate zorgende voor verbrokkeling in onze groep. Koen en Wim moesten ons laten gaan zouden hun eigen tempo rijden. De Molenberg verliep vlot, ook de Paddestraat was geen probleem. Dirk schoot hier zelf als een prof weg.
Bijna waren we van de kasseistroken verlost, de Haaghoek met de onvermijdelijke Leberg waren de volgende obstakels op het parkoers. Dirk en Hans hadden al 150km in de benen, dus nog 90 te gaan. Boven op de Leberg zagen we onze verzorgsters Sarah en Mieke voor de eerste keer. Nieuwe bidons, een rijsttaartje, nieuwe repen…alles hadden ze mee.
Nu kregen we het tweeluik Berendries – Valkenberg voor de wielen geschoven. Geen kasseien, dus goed te doen op souplesse naar boven. Nog vlug een groet aan schoonmoeder Mieke die boven op de Valkenberg stond te kijken naar ons. Hans besliste boven om bij een stand van Shimano (wie zou hier denken dat ze de dag erna een grote rol zouden spelen) nieuwe remblokjes te steken. Dirk en ik dus alleen verder, een tempo waarin Hans ons wel zou inhalen.
Richting Eikenberg was het wind in de rug, dus rustig tempo was ook ver te zoeken. De Eikenberg volledig op de kasseien genomen, de profs doen het ook eh. Hierna een korte bevoorrading in Oudenaarde waar we Hans zagen toen we vertrokken, maar met de Koppenberg als volgende helling zouden we hem vlug terug zien.
De Koppenberg, wat was me dat. Elk jaar is het een probleem, gelukkig had de organisatie een scherm gezet 2km voor de voet. Hierop was er niet veel volk te zien, echter moeilijk om te kunnen zien of het wandelen of fietsen was. Wij dus door richting Koppenberg. Ik heb welgeteld 15m op de kasseien gereden voor ik er de brui aangaf…spiegelglad. Dirk geraakte toch de volle 40m verder. Zo glad had ik de kasseien nog nooit gezien, zelf stappen was een helse karwei.
Eens boven wachtte ons de laatste kasseistrook, de Mariaborrestraat, leuke strook. Direct gevolgd door de Steenbeekdries, een oplopende strook waar het moeilijk zoeken is naar een goed lopend stukje kassei. De afdaling van de Stationsberg is ook altijd een heuse onderneming, gelukkig hier toch droge kasseien. Volgende helling: Taaienberg. Favoriete helling van Tom Boonen. Gelukkig nog geen nadarhekken op het gootje dus ik in het gootje, ge zou zot zijn als je dan krijgt om het niet te doen eh.
Ondertussen nog steeds geen Hans te zien, de 200km voor Dirk kwamen in het vizier. Volgende helling op het programma: Kaperij met eerst een 300m dalende kasseistrook. Gelukkig konden we boven even verpozen met een Red Bull. Nog vlug onze soigneurs op de hoogte brengen waar we zaten. Het weer was nu een pak beter, de wegen droger dus het regenvestje kon ook uit. De finale kon beginnen.
Richting Ronse eerst nog de Kanarieberg, wat haat ik deze helling. Hier kwam ook Hans terug aansluiten. Wij terug met 3 op weg naar de Kruisberg. Samen kwamen we boven en kregen we een laatste bevoorrading van Mieke en Sarah. Ikzelf deed andere schoenen en kousen aan, weg met de natte voeten, droge voeten voor de Oude Kwaremont en Paterberg.
We kregen eerst nog de Karnemelkbeekstraat voor de voeten, hier kreeg ik al een eerste signaal van ja, weet ik wat. Plots ging het minder en moest ik Hans en Dirk laten rijden. Of was het bij hen alle remmen los. In de lange afdaling van Nieuwe Kwaremont moest ik alle zeilen bijsteken om er terug bij te geraken.
Bij het begin van de eerste kasseistenen wist ik direct hoe laat het was, Dirk en Hans schoten direct weg. Ik had last van de benen, in de weglopende voetgangers en gladde kasseien. Boven op de Oude Kwaremont stonden gelukkig Sarah en Mieke foto’s te nemen, ge deed me deugt ze te zien. Ik had honger dus stoppen en alles eten wat ik nog bijhad was de boodschap. Ik zie wel waar ik Dirk en Hans terug zie.
Volgende missie, boven geraken op de Paterberg. Met mijn slechte klim van de Oude Kwaremont in het achterhoofd was ik toch niet 100% gerust. Gelukkig niet veel volk, dus fietsen zou moeten lukken. En ja, ik geraakte boven zonder te moeten afstappen. Boven geen Dirk en Hans te zien, ik zat al te vrezen dat ik nog alleen tot in Oudenaarde zou moeten rijden. Maar neen, beetje voorbij de afdaling stonden beide te wachten op mij. Dank u.
Dirk beschikte nog over goeie benen want eens het rondpunt van Kerkhove richting Oudenaarde gedraaid moest er niemand nog proberen om uit zijn wiel te komen. Zelf sterke Hans kwam er niet uit, voor de insiders onder ons zegt dit veel. Ook het aantal personen in Dirk zijn wiel was groot. Samen kwamen we over de finish na 239 km (voor mij 70minder). Moesten we nog naar huis, pas op, we wouden nog naar huis met fiets.
Na 197km was ik terug thuis, een dag waar we nog lang zullen over spreken! Bedankt dat ik dit mocht meemaken Dirk en Hans en bedankt voor de bevoorrading Sarah en Mieke.
Auteur : David De Bie
