Tour Du Mont Blanc - Hans
Tour du Mont Blanc 2016
Een 4 - tal jaar geleden hoorde ik voor het eerst van het bestaan van de Tour du Mont Blanc. Sedertdien spookte het elk jaar door mijn hoofd om toch eens deel te nemen. Maar ieder jaar opnieuw schrok de uitdaging mij toch wel wat af. Tot ik deze winter uiteindelijk de knoop doorhakte en mij toch inschreef voor de tocht die bekend staat als de zwaarste ééndagsrace ter wereld.
Een rit over 7 cols, 330km en 8000hm.
Ik wist dus waarvoor ik trainde dit voorjaar! De voorbereiding verliep heel goed, met goede trainingen in 3Ballons en Marmotte met bijbehorende goede resultaten, mijn beste ooit trouwens, wat mij goede moed gaf voor wat nog moest komen!
Zo reisde ik op woensdag af naar Les Saisies, startplaats van TMB, met meer dan 10.000km op de teller. Het weer was de eerste 2 dagen barslecht, regen en koud, slechts een graad of 5 op de thermometer! Bijgevolg geen fietsweer.
Gelukkig waren de voorspellingen voor de volgende dagen wel beter. Op zaterdag zou het zelfs volledig droog en zonnig worden!
Op vrijdag eens de afdaling verkend die we zouden moeten nemen bij de start. Op zaterdag moest dit immers in het donker gebeuren. Zo een ritje gedaan van een 40km, met een 1250hm.
In de namiddag kreeg ik echter te maken met een probleem, de Garmin weigerde volledig dienst. Nog geprobeerd om een oplossing te zoeken in Les Saisies, maar blijkbaar kennen ze dat daar niet. Gelukkig speelde Chris Rogghe voor reddende engel en kon ik gebruik maken van haar triathlonhorloge. Zo kon ik toch de hartslag wat in de gaten houden , niet onbelangrijk tijdens deze uitdaging!
Ondertussen ook een ontmoeting gehad met Vincent , Chris, Frederic en Nico en zijn ouders . We hebben ook samen de voorafgaande briefing bijgewoond. Het is trouwens wel mooi dat er van de slechts 650 deelnemers toch 4 cyclo4cancer-sympathisanten waren.
Zaterdag 16 juli, D-Day!
Het was vroeg dag, de wekker om half 4, een stevig ontbijt en dan klaarmaken om tegen half 5 richting start te vertrekken. Het beloofde een koude start te worden, slechts 3 graden! De winterkleren mochten bijgevolg nog eens uit de kast komen, zo ben ik zelfs gestart met handschoenen.
Na elkaar succes gewenst te hebben , vertrokken we om 5 uur. De eerste 14km waren in dalende lijn , wat een mooi schouwspel gaf aan rode en witte lichtjes, die zich kronkelend een weg zochten richting de vallei.
Vanaf daar was het gedaan met de vlakke wegen. Als opwarmertjes kregen we Col des Montets en Col de la Forclaz voor de wielen geschoven.
Ondertussen was de temperatuur aan het stijgen en konden we stilaan in zomeroutfit beginnen fietsen.
Daarna begon het serieuzere werk, de klim naar Champex-Lac, goed voor 12 km klimmen met een gemiddelde van 8% en stukken rond de 10%. Na een mooie afdaling richting Martigny, ondertussen in Zwitserland, begonnen we aan de kleppers.
Eerst Col du Grand Saint-Bernard, een klim van 25km , met de steilste stukken tot 10% op het einde. De benen waren echter in orde en ik kon een mooi tempo aanhouden en toch de hartslag goed onder controle houden.
Dan volgde een stuk door de Aosta-vallei in Italië. De temperatuur liep daar op tot 30 graden, en hoewel het een vallei is , loopt de weg de ganse tijd geleidelijk omhoog. Niet het mooiste stuk van de rit trouwens, veel verkeer, wegenwerken en rode lichten. Maar wel verdomd lastig, zeker als je na de bevoorrading helemaal alleen onderweg bent.
Dan volgde de klim naar Petit Saint- Bernard, ook goed voor een 23 km klimmen, deze keer niet steil op het einde, maar wel een vervelende stevige tegenwind in de laatste kilometers van de klim.
Hetzelfde verhaal op de Cormet de Roselend, 20km lang en weeral die tegenwind.
Na de laatste afdaling van de dag restte er enkel nog de slotklim naar Les Saisies, op papier niet de lastigste van de dag, maar na 315km op de fiets met een 7000hm in de benen waren de laatste kilometers toch wel heel lastig!
Ik had gehoopt om tussen de 15 en de 16 uur te finishen, maar na 14u19min reed ik over de streep! Moe maar tevreden! Trots dat ik mij nu ook Finisher van de Tour du Mont Blanc mag noemen.
Aan de aankomst zijn we dan nog blijven wachten tot Vincent arriveerde om daarna nog even te kunnen napraten over onze belevenissen.
Ook Nico en Frederic trouwens een dikke proficiat! Iedere Finisher is immers een winnaar in TMB , waar er geen officieel klassement wordt opgemaakt , de tijden worden alfabetisch gepubliceerd op de website.
Voor mij was het een geslaagd avontuur, in een prachtige omgeving . De kans is trouwens groot dat het niet éénmalig zal zijn.
Ik moet ook nog onze volgers bedanken om ons de ganse rit bij te staan, 330km met de auto door de bergen is ook niet eenvoudig!
Bedankt Sybille , Kenzo en Chris om ons te voorzien van spijs en drank en ook voor de morele steun.
