Trois Ballons 2013 - David
Hoe begin je aan het verhaal over de laatste editie van de 3 ballons. Een vraag dat me al enkele dagen door mijn hoofd spookte. Uiteindelijk me voor de laptop gezet en beginnen schrijven lijkt me de beste oplossing. Nu rest nog de vraag, waar beginnen we.
Donderdagmorgen, 5u45.
Eric en Corinne staan aan de deur, ze komen me oppikken om te vertrekken naar Plombieres les Bains. Een rustige rit met af en toe wat file, maar al bij al kwamen we vlot aan. Eerst nog wat het dorpje verkennen voor we in ons appartement binnen konden. Daarna vlug de koerskleren aan en weg waren Eric en ik voor een los-rij-ritje. Toen we onderweg waren kwamen we Maarten en Steve tegen die later vertrokken waren. Over de spaghetti die we ‘s avonds te eten gekregen, maken we beter niet te veel woorden aan vuil: niet te eten!
Vrijdag
Na een lekker ontbijt gingen we met de 4 fietsers nog een laatste keer de benen strekken. Nu eens de andere kant uit, een halfuur rechtdoor, dezelfde baan terug. In het terugkeren kwamen we Michel Snel tegen, een fenomeen in de cyclowereld. Toen we ons wouden douchen kregen we letterlijk een koude douche over ons hoofd. Even later waren Sarah en Dirk ook toegekomen, Jonas en Gunther kwamen we tegen op bij het ophalen van de nummers.
De bedoeling was om nog de nieuwe aanloop te verkennen met de auto, maar de weg vinden was niet gemakkelijk. Dan maar besloten om de fiets in orde te brengen en nog even gaan ontspannen op een terras met een lekker biertje. De avond nog zelf nog over en weer naar Luxeuil-les-Bains om nog een laatste portie pasta.
Zaterdag, d-day
Om 4u50 had ik mijn wekker gezet, vlug wat eten maar veel kreeg ik niet binnen. Om 5u45 vertrokken we dan naar het hotel bij Vincent en Chris. Al mijn bevoorradingmateriaal verdelen over de auto en de moto was het laatste voor ik de op de fiets kroop richting de start. Nog een laatste foto en weg waren we. Bijna een uur lang wachten tot we eindelijk mochten aanzetten.
Een vlugge start, snelheden tot 55 zag ik op mijn teller. Even in het wiel gezet van profs Jan Ghyselinck en Jens Keukeleire om min of meer vooraan te geraken. Het eerste uur was opletten om geen valpartijen te hebben. Vanaf de eerste hoogtemeters besloot ik mijn eigen tempo te rijden, het doel was nog altijd genieten van de omgeving. Na een goeie 30km kregen we dan de eerste echte col voor ons wielen: Col des Chevrères. Hier moesten de meeste op het kleinste tandwiel. Toen ik bijna boven was zag ik Johan in de verte rijden, een geluk want zo ging ik niet moeten alleen rijden na de afdaling. Omdat ik zelf een vlotte afdaling nam kwam ik op het einde bij Hans terecht, op 50m van een groepje. Samen het gat toegereden. Hier zagen we ook de eerste keer Sarah en Dirk terug die ons zouden voorzien van drinken via de moto. Plots zag Hans Eric vooraan rijden van het groepje, we schoven dus op tot bij Eric.
De volgende klim die we moesten overwinnen was de Ballon d’Alsace. Een klim van 12km. Terug liet ik de groep rijden, mijn eigen tempo en genieten van de omgeving was nog steeds mijn doel. In de klim kwam Johan terug bij mij, samen zouden we tot boven rijden waar Chris en Corinne stonden om ons te bevoorraden. Vlug een stop, nieuwe bidons, nog wat gellekes en terug weg. Ik nam ook hier de afdaling vlot en vond al vlug aansluiten bij een andere groep. Terug had ik Hans te pakken. In het tussenstuk deden we eigenlijk te veel kopwerk, we begonnen dan ook op kop van het peloton aan de Hundsdruck.
Deze klim is een tussendoortje naar de Grand Ballon. Alhoewel een tussendoortje van 8.7km die toch wel behoorlijk lastig is. Hier ook terug mijn eigen tempo en genieten van de landschap. Boven zat ik alleen, niemand achter mij, niemand voor mij te zien. De afdaling terug vlot genomen alhoewel hier toch wel enkele gevaarlijke bochten inzaten. Tot mijn grote verbazing kwam ik beneden bij een groep terecht die voor de rode lichten moest wachten. Als laatste sloot ik aan en wat bleek, Eric en Hans zaten ook in deze groep. “We ’re back in the race” riep ik naar Sarah en Dirk die wat verder stonden.
Niet veel later liet ik deze groep ook rijden want we waren al begonnen aan de voet van Grand Ballon, een klim van 16km. Groot was mijn verbazing dat ik Eric achteraan de groep zag rijden en even later zelf de groep moest laten rijden. Ik zou niet te vlug naar Eric rijden maar mijn tempo aanhouden en nog steeds: genieten van het landschap. Hans was gaan vliegen en zou ik maar terug zien bij de aankomst. Toen ik bij Eric kwam vroeg ik wat er gaande was: “ het licht ging uit” zei ie. Ik gaf hem de raad om genoeg te eten en te drinken, je komt er wel terug door! Min of meer samen reden we tot aan de top, soms op 10m van elkaar, dan weer wat verder. Na 1u05min stonden we boven. Daar waren ook Sarah en Dirk om ons drinken te geven en ons moed in te praten. De lange klim in combinatie met de zon maakte het enorm lastig. Nu volgde de lange afdaling tot aan de voet van Col d’Oderen. Hier haalden we samen een renner in van Cyclobenelux die lange tijd onze 3de man zou worden.
Tijdens de klim van Col d’Oderen deed Eric teken dat ik niet meer naar hem mocht kijken, ik dus verder met de Cyclobenelux man. Samen de col over, de afdaling ook samen en samen over de korte klim naar Le Menil. Ik moest ons groepje laten rijden want wat later kreeg ik terug bevoorrading van Chris en Corinne. Sarah zou hier ook in de auto stappen na het lang meerijden op de moto. Veel zei ik niet meer, wat ik nog herinner met dank aan Chris was: “dit nooit niet meer”. Toen ik een volgend groepje zag naderen zette ik me in het wiel, het beste was eraf bij mij. Nog enkele korte cols moest ik over dacht ik, dit zou wel lukken. De kick van het voorop liggen moest me naar de eindmeet brengen.
De volgende klim was de Col des Croix, hier moest ik wel op eigen tempo, genieten was er niet meer bij. In de afdaling was het genieten, aftellen met de kilometers deed ik nu meer en meer. De volgende col werd nog redelijk vlot genomen, de laatste: Champ Jaillet was echt afzien. De La Redoute 4maal na elkaar zo kan je het wel vergelijken, afzien was het hier. De ene na de andere renner stak me hier voorbij, genieten van het landschap was er niet meer bij. Enkel nog boven komen en dan tot aan de finish rijden. De tijd kon me op dat moment niets meer schelen. Toen ik het bordje zag met “Arrivé a 20km” zonk de moed me in de schoenen want dat was er nog 5 extra. Ik had natuurlijk geen keuze en moest erdoor.
Na de gevaarlijke afdaling zat ik alleen, proberen van toch nog naar de 35km per uur te gaan, de finish is nabij. Toen ook nog de 3 dames langs mij kwamen rijden met de laatste aanmoedigingen kreeg ik bijna tranen in de ogen. Gelukkig kon ik nog aansluiten bij een groepje en zo de laatste kilometers volmaken. Mijn schoonvader Dirk stond al aan de finish, jammer dat ik hem niet zag want ik wou mijn armen in de lucht steken. Mijn tijd: 8u08min, niet mijn snelste tijd ooit, maar met het nieuwe parkoers is dit achteraf bekeken wel mijn beste tijd. Plaats 440 op 2687aankomers is mijn plaats.
Toen ik even later bij Sarah kwam liet ik mijn tranen de vrije loop, van de emotie maar ook en vooral om wat we het voorbije jaar samen hebben meegemaakt. Sarah geeft al veel meer afgezien dan ik, opgeven was geen optie. Sarah kan dit ook niet dus waarom zou ik het dan doen tijdens iets waar ik zelf voor gekozen heb. Oh ja “dit nooit meer” is ondertussen bijgesteld tot “waarschijnlijk wel ooit nog eens”.
David
Auteur : David
