Verslag van mijn fietszomer '16, Nico
Vorig jaar beleefde ik een fantastische fiets-zomer, met o.a. een bloedhete Marmotte, de al even warme Climbing For Life-editie op La Planche des Belles Filles in de Vogezen en een super-geslaagde fietstocht van 7 dagen vanuit Waregem dwars door Frankrijk naar Nice, samen met 29 vrienden van WTC Nieuwenhovespurters. Elke dag riep daar wel iemand “We hebben maar dat en we gaan nooit nievers” terwijl we weer door een prachtig stukje Frankrijk fietsten.
2016 was voor mij mogelijks nog meer genieten: tijdens onze eerste training van het jaar met de Cyclo4Cancer-express kwamen we toevallig Jolien D’hoore tegen … ze bleef de rest van de rit bij ons fietsen en 7 maanden later konden wij zeggen dat we met een olympische medaille-winnares waren gaan fietsen! We hebben maar dat en we gaan nooit nievers, maar dat pakken ze ons toch al niet meer af!
Na een voorjaar vol voorbereidingstochten langs Vlaamse velden trok ik begin juli samen met 4 Cyclo4Cancer-sympathisanten opnieuw naar de Marmotte. De weg rond Lac Chambon was hersteld, waardoor we terug over het originele parcours met de Col du Galibier werden gestuurd. De omstandigheden zaten mee (okay, behalve dan die ene regenbui na de middag), de sfeer was goed en we haalden allemaal vlot de top van Alpe d’Huez. Ikzelf heb niet bepaald een klimmersprofiel en net daarom was ik extreem gelukkig met mijn gouden medaille!
2 weken na de Marmotte rekende ik op de conditionele supercompensatie, want hoewel ik nooit nievers ga, had ik me toch laten overhalen door Frederic om hem te vergezellen tijdens de 330 km en 8.000 hm van de Tour du Mont Blanc. Opnieuw een onvergetelijke en geslaagde ervaring: bijna 17 uur (!) genieten van de fiets, de streek (“Ge kunt de weg niet verliezen, gewoon altijd de Mont Blanc rechts van u houden”) en het gezelschap, met vooral Frederic als perfecte compagnon-de-route, onze ouders als volleerde privé-soigneurs in de volgauto en de Engelse en Deense fietsvrienden die ons telkens “There are the Belgians” toeriepen als we weer eens haasje-over deden.
In augustus ging ik weer nooit nievers, behalve dan dat de gezinsvakantie begon met een fiets-weekend in Chambéry, gevolgd door de finale van de koninginnerit van de Vuelta rond Calpé en o.a. ook nog een fietstocht over de Jaizkibel, de beruchte bult uit de Classica San Sébastian. Weer zoveel gezien! En dan 2 weken later nog de allerlaatste verlofdagen gespendeerd aan Climbing For Life, dit jaar met Les 2 Alpes als uitvalsbasis. De plaatselijke Gran Fondo liet de bekende Tour-cols links liggen, maar het alternatieve parcours schotelde ons weer enkele pareltjes voor. En omdat ik maar da heb en nooit nievers ga, sloot ik dit zomerfietsseizoen ook nog af op 1 oktober met de fietsversie van de 11-stedentocht in Friesland, op uitnodiging van enkele Nederlandse fietsvrienden die ik op de flanken van de Alpen had leren kennen. Deze keer gelukkig geen hoogte-meters meer, maar opnieuw een fijne (waaier-)ervaring rijker.
En toch, als je me zou vragen wat nu het mooiste moment van de zomer was, dan antwoord ik zonder aarzelen: die eerste foto’s op Facebook van Wouter en zijn gezin, toen die in juli op reis naar Amerika waren. Zij hebben er echt een zwaar seizoen op zitten en die reis hadden ze meer dan wie anders dik verdiend! Ik hoop dat we allemaal nog lang nooit nievers kunnen blijven gaan …
Tot op onze spinningmarathon in Waregem van 18 en 19 november! Eerst een uurtje spinnen en dan luister ik vol spanning naar jullie straffe verhalen in onze bar …
Met vriendelijke groeten,
Nico
Reacties
