Christophe goes Compostella/Rome
Christophe kent bestuurslid David uit zijn jeugd.... en bezorgde ons recent dit mooie verhaal :
Op 1 september vertrok ik, net als 3 jaar geleden, op pelgrimstocht. Toen was de bestemming Compostela, dit keer is Rome het einddoel. Maar toch is er een nog groter verschil dan de weg die ik zal bewandelen.
3 jaar geleden was mijn 1e grote stop onderweg naar Wevelgem, waar ik zou overnachten, bij Sarah en David. Sarah stond toen aan het begin van een veel langere tocht dan degene die ik zou maken, een veel onaangenamere. Daar waar ik over onnozeliteiten liep te klagen had ik eigenlijk geen redenen om dat te doen, wat zij moesten doormaken was wel zwaarder om dragen dan een rugzak met wat kledij en dergelijke.
3 jaar later, dag op dag, vertrok ik dan maar opnieuw op pelgrimstocht, ik had er toch zo van genoten. 3 jaar, het lijkt alsof het gisteren was voor mij. Ik herinner me nog zo goed als alles levendig en vele dingen tot in de details. Er gaat geen dag voorbij of ik denk er wel eens aan. Maar stel die vraag aan Sarah en David en je krijgt een geheel ander antwoord.
In die 3 jaar is voor Sarah gelukkig alles beetje bij beetje de goeie richting uitgegaan. En zoveel moed, doorzettings- en incasseringsvermogen mocht wel nog eens extra beloond worden vond ik. Voor mijn Compostelatocht kreeg ik van een aantal mensen wat geld toegestopt om als pas afgestudeerde student de kosten wat te helpen dragen, dit keer wou ik het anders aanpakken en het geld aan iets lokaals wegschenken, iets waar ik me wel kon achterscharen.
Zo kwam ik uit bij Cyclo4Cancer. Het opzet was simpel: 1800km delen door 5 en je komt uit bij 360. Voor iedere euro die men schonk moest ik 5km wandelen zonder me te scheren. Dat leek me ludiek genoeg om mensen te motiveren en onnozel genoeg om mee uit te pakken, wetende dat ik de voorbije 10 jaar gemiddeld iedere week een tondeuse in de hand had.
Het bedrag werd uiteindelijk ferm overschreden en zo kon ik op 1 september 600 euro schenken aan Cyclo4Cancer op Levensloop 2015. Dat ik daardoor moet wachten tot 1-1-2016 om de tondeuse te hanteren, mijn uiteindelijke tegenprestatie, neem ik er graag bij. Ik bevind me op het moment van schrijven trouwens in Martigny, op 2 dagen wandelen van de grote col Saint-Bernard. Daar komt die baard en dat lange haar misschien toch nog van pas tegen de koude?
Inmiddels kregen we van Christophe ook een foto waaruit blijkt dat ook hij de cols niet schuwt :
Dank je wel Christophe voor zoveel enthousiasme, ondersteuning... en succes!!
