Mijn gevecht tegen kanker, Romina - Deel II
De Ontdekking
30 maart 2012... eindelijk mijn vertrek naar China : och wat een belevenis, een unieke ervaring rijker. Eventjes weg van al die zorgen : 3 weken naar China als schoolreis was super leuk. Helaas had ik in die periode constant complicaties. Ik had helse steken in mijn long. De dokter zei dat er een zenuw gekneld zat, met Dafalgan Codeïne moest dit opgelost zijn.
Eigenlijk was het in de zomer van 2011 al begonnen. Dan werd ik naar het spoed gebracht toen men vond dat mijn bloedwaarden er niet rooskleurig uitzagen. Ik had zwaar ijzer tekort (daardoor mijn haaruitval). In het ziekenhuis volgden verschillende scans gedaan (een hoofdscan, buik – en voetscan uitgezonderd een longscan). Er bleek een zware ontsteking te zijn in mijn bloed, maar ze vonden de oorzaak er niet van. Dus geen reden om mij zorgen te maken blijkbaar. Juist voor mijn vertrek naar China kwamen er grote bollen tevoorschijn aan mijn nek. Mijn huisarts beweerde dat dit ‘Kattenkrabziekte’ was, aangezien ik 2 katten heb. Kattenkrabziekte zou binnen de 2 maanden verdwijnen.
Volgens Wikipedia is dit de betekenis van Kattenkrabziekte:
“Het is een zeldzame ziekte, veroorzaakt door bacteriën dat door het krabben van poezen kan worden overgebracht. Bij mensen leidt besmetting tot pijnlijke, gezwollen lymfeklieren in het lymfeklierstation dat de plek waar gekrabd is verzorgt. Vaak gaat dat met koorts en griepverschijnselen gepaard; dit treedt enkele weken na de besmetting op en kan meerdere weken aanhouden.”
Volgens de dokter was er geen enkele reden om zorgen te maken. Daardoor vertrok ik vol met zelfvertrouwen toch naar China. Desondanks bleek ik tijdens mijn reis naar China niet gezond en wel te zijn. Ik deelde een kamer met mijn vriendin Yael. Zij klaagde constant dat er overal haar lag wanneer ik mijn haar kamde of had gedoucht. Iedereen dacht dat ik anorexia had, omdat ik zo ongewoon at. Ik woog 45 kilo.
Het verblijf daar in China was evenwel leuk en uitmuntend.
Eenmaal thuis begonnen de zorgen opnieuw. Ik had last van nachtzweet, wat heel ongewoon was voor mij. Mijn pyjamaatjes waren constant kletsnat, je kon ze letterlijk uitwringen. Ik verweet mijn mama dat er vlooien of luizen in mijn bed zaten, omdat ik constant jeuk had. Ik was vaak moe en om dit te vermijden nam ik energiedrankjes. Het was niet evident om tijdens de lessen wakker te blijven en je volop te concentreren op de leerstof. Ik voelde mij letterlijk niet zo goed meer in mijn vel.
Vrolijk was ik niet meer thuis, ik ergerde mij constant aan de kleinste dingen die mij dwars zaten thuis. Het zonnetjes was weg bij mij.
Talrijke onderzoeken
Na mijn examens in juni ging ik terug op bezoek bij de dokter, omdat de knobbels aan mijn nek groeiden en er zelfs nog bijkwamen. Uiteindelijk stuurde de dokter mij door naar een radioloog. Ze zagen op die scans dat er een ongewone opzwelling was aan mijn halsklieren. Ik werd doorverwezen naar een dokter gespecialiseerd in neus, keel en oren. Zij zag meteen dat er iets niet klopte en ze wilde de dag zelf nog een boorpunctie doen in de namiddag. Ik reed alleen naar huis terug en vertelde dit aan mijn moeder, ze was in shock. Ik wilde er alleen naar toe rijden, maar mocht niet. Dus gingen mama en ik in de namiddag naar de radiologie. Ik lag daar plaatselijk verdoofd op de tafel. Met een boor boorde hij in mijn hals om een stukje van de klier eruit te halen om dan te onderzoeken. Boren deed hij letterlijk. Mama dacht dat hij aan de andere kant van mijn hals ging uitkomen met zijn boor. Duwen en trekken. Ik lag letterlijk op de pijnbank. Ik had super veel pijn en heb dan ook veel geweend. Al het bloed spoot er letterlijk eruit. Uiteindelijk stopte hij, oef gedaan dacht ik. Mama en ik gingen rustig terug naar huis en wachtten verder af op de uitslag. De dag erop kregen we telefoon dat de boorpunctie mislukt was, plaats van een stuk klier had hij een stuk spierweefsel genomen, de klungel! Heb ik dan eventjes pijn geleden voor niets. De dokter was zelf ook heel boos, waardoor ze zei dat ze mij ging opereren en een volledige klier eruit halen onder volledige verdoving. Ik had niet veel keuze en dus liet ik mij opereren. De operatie ging heel goed, ik had er niets van gevoeld. De operatie gebeurde eind juli, waardoor ik in mijn zomervakantie met een grote pleister op mijn nek rondliep. Mama haar hersenen waren volop aan het brainstormen, waardoor ze stiekem naar de bureau van mijn dokter neus, keel en oren gegaan is. De dokter zelf had nog geen resultaat van het onderzoek, maar ze waren het wel mee eens dat er iets ernstigs aan de hand was met mij.
Bepleisterende reis naar Frankrijk
Begin augustus vertrokken wij op reis naar Zuid - Frankrijk. Met een ‘HUGE’ van een witte plakker liep ik in Frankrijk. Overal op de foto’s stond mijn mooie witgeblancheerde pleister. Zwemmen was uit den boze. Bacteriën zouden mijn wonde kunnen infecteren. Zo’n mooi zwemparadijs en geen enkel keer erin kunnen zwemmen, wat een zonde! 2 weken vakantie met mijn ouders was geen pretje. Er werd constant ruzie gemaakt met mij, ik at bijna niets. Ik wilde zelfstandig zijn en kon dat niet zijn. Ik mocht zelfs niet koken, iets waarvan ik vrolijk word, een echte passie voor mij. Ik wou constant activiteiten doen maar kon niet. Het enigste wat plezierig was, was paardrijden met mijn zus. Daar hebben we dikke pret gehad, ons letterlijk ziek gelachen. Ik heb veel wandelingen gedaan, maar liep alleen of was slecht gezind. Er ging een zeer gespannen sfeer in de lucht tijdens onze reis. Het was niet gemakkelijk om met elkaar om te gaan. Ik verlangde zo dat dit gedaan was, want na de reis mochten we naar tante C en nonkel R gaan logeren.
Verwaterende logement
Het was eind augustus 2012 wanneer we mochten gaan logeren. SUPER!! Zus en ik werden daar verwend. Dat vind ik wel eens leuk. Ik mag dan koken en experimenteren met mijn bakkunsten. Ik gebruik letterlijk gans de keuken van tanteke. We hebben veel buiten op het terras ontbeten en gegeten. Het was zalig! Maar je weet aan ieder mooi liedje komt een einde. Woensdag, midden in mijn logementweek, kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. Ze vertelden mij het uur dat ik morgen aanwezig moest zijn om een PET – SCAN te doen. Ik was letterlijk in shock! Ik wist van niets. Meteen ging ik alles opzoeken op het internet, wat was in godsnaam een PET – SCAN? Het eerste woord dat opdook in Google was ‘KANKER’! Wat, had ik kanker???
De helse betekenis van een PET – SCAN via Google:
“Waar dient een PET-scan voor? Een PET-scan wordt gebruikt om je te screenen op kwaadaardige tumoren en/of uitzaaiingen, en om de evolutie ervan te volgen. Een kwaadaardige tumor is geen passieve massa, maar een groep cellen die zich snel en ongecontroleerd vermenigvuldigen en heel veel energie verbruiken. Een tumor of een metastase heeft met andere woorden een verhoogde stofwisseling. Een PET-scan spoort die verhoogde activiteit van de cellen op.”
Meteen vertelde nonkel R dat mijn ouders vandaag eens op bezoek kwamen om mij mee te nemen, WAAROM?? Ik wil niet mee, ik ben met vakantie! Ik verstond er niets van, ik was over mijn toeren. Ik was eigenlijk beetje aan het flippen. Tante probeerde alles op te vangen en mij op andere gedachten te brengen. We gingen samen boodschappen doen, want ’s avonds was er bbq wegens het goede weer. Mijn ouders gingen echt niet mijn avond verpesten! Ik ging kost wat kost bij mijn tante blijven! Ik was woedend op mijn ouders. Toen ze eenmaal bij mijn nonkel aankwamen, begonnen mijn zus en ik hevig ruzie te maken. We schreeuwden en tierden naar elkaar! Het was niet leuk, tranen vloeiden over mijn wangen van angst en woede. Ik wilde niet weg. Uiteindelijk vertelden mijn ouders dat de uitslag van de klieroperatie niet zo goed was. Ik had namelijk een vergevorderde lymfeklierkanker. HAD IK KANKER?? Zonder twijfels, ik was dus ZIEK! Wie had dat ooit durven denken dat ik op mijn 20ste kanker zou hebben. Mijn kleine teen alleszins niet. En dan begon het balletje te rollen. Alles kon maar niet snel genoeg gebeuren. Donderdagochtend werd ik gewekt door mijn mama, tijd om op te staan om WEER naar een ander ziekenhuis te gaan voor onderzoeken, dit keer een PET – SCAN te laten uitvoeren op mijn lichaampje. Geen pretje die scan. Je mag een hele dag niet eten en drinken, enkel water drinken. Je bent suf ervan. Ik moest aangeprikt worden aan mijn arm en dan moest ik een slecht, smakend drankje drinken. Er werd kleurvloeistof en radiologische vloeistof in mijn aders gebracht via een baxter. Ik moest constant stilliggen en niet bewegen in zo’n luxe zetels. Uiteindelijk moest ik een half uur stil liggen onder die ‘stomme hatelijke’ scan! Het was angstaanjagend. Alles verliep goed. Mama bracht mij dan terug naar tante en nonkel. Honger dat ik had, ik kon een heel varken opeten. De rest van de dagen bracht ik met plezier door bij mijn tante en nonkel, alsof er niets gebeurd was. Vanaf dan wist ik NU zal alles veranderen, gedaan met het mooie leven! De pret was gedaan.
Volgende week deel 3.
