Mijn verhaal! Sarah.
Mijn verhaal…..
21 juni 2012…. De dag die ik nooit zal vergeten…
Alles begon toen ik begin januari ziek werd koorts, hoofdpijn, over het algemeen serieus ‘mottig’. Dan maar de huisdokter opgebeld, zij onderzocht mij en merkte meteen op dat ik grote, opgezwollen lymfklieren had in mijn hals. Ze liet me enkele dagen thuisblijven en schreef iets voor om de klieren te laten ‘ontzwellen’, uiteindelijk zonder enig resultaat. Na enkele dagen voelde ik me nog steeds niet goed en besloot naar een neus, keel, oorarts te gaan. Die schreef me een antibioticakuur voor. Na een weekje voelde ik me terug ok en ik ging terug werken, met wel nog steeds die opgezette klieren.
Eind februari voelde ik me opnieuw niet ok. Opnieuw dokter, opnieuw rust. Enkele weken later zaten die klieren er nog steeds en gaf de huisdokter me de raad om er een echografie van te laten nemen. Dit liet ik doen en daar vertelden ze me dat het serieus de moeite is, veel en hele grote klieren (de grootste maar liefst een diameter van 4 cm!!). Ze zeiden met dat het ‘maanden’ kon duren vooraleer die klieren volledig gingen weg zijn, maar dat ik, zolang ze aanwezig zijn, geregeld een echografie moet laten nemen. Dit om abcesvorming tijdig voor te zijn en ze uiteraard meer en meer te zien afnemen. Maar dit was zeker niet het geval, ik voelde dat ze niet afnamen, integendeel.
Eind mei heb ik een tweede echo laten nemen: conclusie: klieren waren vergroot en er waren kleine bijgekomen. Ik moest dit dus DRINGEND verder laten onderzoeken, ik was er helemaal niet gerust in. Opnieuw naar de NKO-arts, die stelde me voor om zowel een echo als nu ook een ‘punctie’ te laten uitvoeren, door een prikje nemen ze wat vocht uit één klier. Een weekje wachten en ik wist de uitslag. Hij had goed en minder goed nieuws, uit de punctie was gebleken dat het niet kwaadaardig was. De ‘maar’ is dat je maar 100% zeker bent als je een klier volledig laat uithalen, een klierbiopsie dus. Alvorens dit zeker te laten uitvoeren, stuurde hij me eerst nog eens bij een collega ‘inwendige ziekten’ langs. De dag erna had ik al een afspraak. Hij onderzocht me helemaal en stelde een heleboel vragen. Uit zijn besluit bleek dus ook dat ik DRINGEND een klierbiopsie moet laten uitvoeren en dit zo vlug mogelijk. Hij zei me: “ dit is iets heel banaals of iets serieus ernstig”. Ik hoopte het eerste maar ik had er echt geen goed gevoel bij.
Op dinsdag 19 juni werd ik geopereerd in het ziekenhuis van Waregem. Met een klein hartje vertrok ik ‘s morgens samen met David. Er spookte van alles door mijn hoofd. De operatie is uiteindelijk goed verlopen en ik mocht de dag erna naar huis. Nog één week wachten en ik wist de uitslag. Dit ging een hele lange week worden dacht ik.
Spijtig genoeg kreeg ik op donderdag 21 juni een telefoontje uit Waregem, de NKO arts. Ik wist hoe laat het was! Hij zei me dat ze heel vlug al iets hadden ontdekt die helemaal niet ok was. Het ging hem over een ‘lymfoom’, een kwaadaardigheid in de klieren. Hij vroeg of ik onmiddellijk kon komen en dat ik het best iemand meebracht. Ik belde David en mijn mama op, allemaal volledig de kluts kwijt en in paniek richting Waregem. Daar vertelde hij ons dat ik zo vlug mogelijk moet worden behandeld en hij had al een afspraak gemaakt in het AZ Groeninge in Kortrijk, de dag erna al.
Op vrijdag had ik dus zowaar een afspraak bij een oncoloog!!! Ik?? Je denkt nooit dat het bij jezelf zal overkomen. De nachten vooral waren heel moeilijk, het iedere keer wakker worden en geconfronteerd worden met de realiteit. Vele tranen zijn gevloeid, maar David heeft me altijd positief laten blijven en hij niet alleen natuurlijk. De dokter in Kortrijk zei met dat het zeker om een soort ‘klierkanker’ ging gaan en dat de behandeling zal bestaan uit 100% chemotherapie, maar dat ze de diagnose helemaal pas kunnen stellen na een hele reeks onderzoeken. Op maandag ging ik voor deze terug. De dag erna opnieuw bij de dokter, de diagnose was gevallen : ALL, acute lymfatische leukemie. Aangezien dit een hele zeldzame soort is, kon ik in Kortrijk niet worden behandeld, ik had de keuze tussen AZ Sint Jan in Brugge of UZ Gent. Ik koos voor het eerste. Wat natuurlijk wat verder bij de deur is, maar heb er zeker geen spijt van! Heb zeker de goeie keuze gemaakt. De dag erna , de woensdag dus, zat ik al in Brugge, de afspraak was alweer reeds gemaakt. Zo vlug moest het dus allemaal gaan. Opnieuw daar moest ik dezelfde reeks onderzoeken ondergaan: beenmergpunctie, bloedcontrole, controle hart en longen en onder de scanner.
Op twee juli, de week erna dus ben ik definitief gestart met mijn behandeling, deze ging een klein jaartje duren (intensieve fase), maar uiteindelijk is het me gelukt in 10 maanden, ondanks de vele complicaties die ik in het begin heb gehad. Klaplong, bloedklonters in zowel longen als mijn been, grote infectie in mijn bloed, die hem dan nog eens heeft vastgezet op mijn rechterkuit, waardoor er zich een abces heeft gevormd. Die hebben ze uiteindelijk operatief moeten verwijderen.
Momenteel zit ik in de onderhoudsfase die ondertussen ook al bijna twee maand bezig is. Nog tien maanden en een jaar te gaan. Ik ben van ver gekomen en heb zeker mijn deel gehad. En toch is het soms nog steeds zo ongeloofwaardig dat ik zo ernstig ziek was/ ben. Maar ik kom er zeker weer helemaal door, het heeft me een pak sterker en ook wijzer gemaakt. Makkelijk was het zeker niet, maar je ziet moeilijk gaat ook. Ben altijd positief gebleven en das al de helft van de behandeling. Bedankt aan iedereen die me zoveel heeft gesteund en zoveel voor me heeft gedaan! Echt! Dikke merci! En ik blijf nog eventjes gaan he! Go go go :-)
Sarah
Auteur : Sarah
Reacties
Blijf erin geloven, heb vertrouwen en wees dapper. Ja jij hebt het zeker in jou. Het komt goed! Veel sterkte en vooral blijf erover praten.
Pascal.
Respect echt waar vooral voor jou maar ook voor David. Met hart en ziel heeft hij er gestaan voor jou. In las je verhaal met de tranen in mijn ogen. Ben blij jou als vriendin te hebben...en je weet we zien elkaar niet veel maar ik ben er altijd. Zo ie zo nog heel veel moed
Xxxx
een verhaal om kippenvel bij te krijgen, maar je vertelt het allemaal zo sereen, en hoopvol. Dat besihjst dat je een sterke en moedige madam bent, en een voorbeeld voor mensen die met de ziekte geconfronteerd worden. Respect,
Lut
Zeker volhouden en er over spreken met familie of vrienden.
Ik ben ook door zo een periode gegaan en met de steun van mijn gezin en de med. begeleiding is alles in orde gekomen.
Nog veel geluk en je mag mij altijd mailen voor een babbeltje.
Groetjes.
Leo en Marina
Jij bent te bewonderen,dus......
DAPPER DOORBIJTEN !!!
Jij kan dat......
nog heel veel sterkte met je verdere genezingsproces !!
GO GIRL xxx
Hier verschiet ik van ik ken David al geringe tijd van met de supportersbus van asper , dit is het eerste dat ik er over lees . Ik wist echt niet dat je ziek was . Dit is pakkend dit te lezen , ik heb meer dan respect over voor u en david , blijf vechten sarah !!!! Blijf door zetten , ik duim voor u
RESPECT SARAH !!!!!!!
Dat je een positieve en moedige meid bent, weet ik al langer dan vandaag ! chapeau hiervoor ! je moet er toch door he !
je hebt een lange weg afgelegd, met moeilijke dagen, en betere dagen die je recht hielden !!! en je David en je mama die altijd klaar staan voor jou he ! leuk om zo'n mensen rondom jou te hebben, en je vrienden natuurlijk !
het gaat nu precies wat minder, maar kop op meiske ! de betere dagen komen eraan !
blij dat je het verloop eens neergeschreven hebt ! zo mooi verwoord !
ik wens je het allerbeste van de wereld toe, als er ééntje is die dat verdient ben jij het wel !
goeie moed verder ! en je mag altijd bellen of komen he !
neem rustig je tijd , en je komt er zeker en vast !
xxx ikke
De dag voor je uit quarantaine mocht zei David kom maar af ;-) Wat was ik blij je eindelijk te kunnen bezoeken.
Ik kijk echt naar je op!
Je bleef steeds zo positief dat je echt een voorbeeld bent!
Er waren mindere dagen, maar steeds was jij degene die zei " Het is nu zo we moeten er gewoon door"
Meer dan RESPECT!!
En idd jij komt hier een pak sterker en wijzer uit!
GO GO GO ;-)
